"Nooit te laat voor een gelukkige jeugd", zei Guillaume Van der Stighelen me. We praten over zijn meest recent Kantelpunt. Over betekenis en het pure plezier van "het kunnen".

Sommige gesprekken blijven in je hangen. Omdat ze een spiegel zijn. Vooral als het gaat over ouder worden, betekenis, en de zin van alles.

“Het overkwam mij op mijn 67ste. En dat was... bevrijdend. Alsof alles in mijn leven geoefend had voor dit moment.”

We spraken ook over midlife, maar niet als leeftijd. Meer als een fase van transformatie.

“Moet dat een crisis zijn? Of is het een uitnodiging?"

Hij vertelde over het verschil tussen nuttig en betekenisvol. Over hoe we zó gewend zijn om te denken in termen van nut, geld en succes, dat we soms vergeten wat écht telt. We hadden het ook over de kunst van gewoon te kunnen. Niet om te presteren. Niet om te bewijzen. Maar omdat het kan.

“Waarom vliegt een vlinder? Omdat hij het kan. En waarom schrijf ik? Omdat ik het kan.” Over vreugde als kompas: “Ik heb me in mijn leven altijd laten leiden door vreugde. Niet de kick van Tomorrowland, maar verheugd zijn. Als ik bij een beslissing voel: ik verheug me op wat komt, dan weet ik dat het klopt.”

En over liefde: “De liefde kan niet genoeg aangeprezen worden. Er is zoveel nood aan liefde, zelfs in de moeilijkste omstandigheden. We blijven denken dat we zonder kunnen. Maar we kunnen niet zonder.”