ရီနေဆန်းခေတ် (ပညာအလင်းရောင်ခေတ် - ခေတ်ဆန်းချိန်) မှာ ဥရောပ(အီတလီ၊ ရောမ နဲ့ ဖလောရင့်မြို့တော်) ရဲ့ရွှေတောင်ကြီးအလား မားမားမတ်မတ် အံ့ဩဖွယ်ရာအနုပညာလက်ရာတွေကို ဖန်တီးချန်ထားခဲ့တဲ့ "အပြောင်မြောက်ဆုံး အနုပညာသည်ကြီး"လို့ နာမည်ပေး ခေါ်ဝေါ်ခဲ့ကြရတဲ့ ပန်းပု ပန်းချီပညာရှင်ကြီး မိုက်ကယ်အင်ဂျလို အကြောင်းကို ဖတ်ပြပေးသွားပါမယ်။

"အနုပညာကို ဖျက်ဆီးချင်သူတွေ၊ အနုပညာသည်တွေကို နှိပ်စက် ညှဉ်းပန်းသူတွေဆိုတာ ခေတ်အဆက်ဆက် ရှိခဲ့တာပဲ"

မိုက်ကယ်အိန်ဂျလိုသည် လူချောလူလှမဟုတ်၊ နှစ်လိုဖွယ်သော နှုန်အမူအရာလည်း မရှိချေ။ လူကမှ အရုပ်ဆိုးရသည့်အထဲတွင် မနာလိုသူတဦး လက်ချက်နဲ့ နှာခေါင်းက ကျိုးသေးသည်။သူ့ကို ပုပ်ရဟန်းမင်းက ရွှေစဒပ်ကက်တွေ အများကြီးပေး၊ အလုပ်တွေပေးသော်လည်း သူသုံးစားရသည် မရှိချေ။ သူ့အဖေနှင့် ညီတွေက အမြဲတောင်းယူကြသည်။ သူ့မှာ အဝတ်အစားစုတ်ပြတ်၍ စားရပြန်လည်း တလုတ်တဆုပ်နှင့် သူ့အလုပ်ကလဲွ၍ ဘာမှ စိတ်မဝင်စား၊ လူသူလေးပါးနှင့် ဆက်ဆံမှု နည်းသည်၊ အနုပညာထဲမှာ သူ့ဘဝကို မြှုပ်နှံထားသူဖြစ်သည်။

ထိုခေတ်အခါက ပုပ်ရဟန်းမင်းဆိုသည်မှာ သက်ဦးဆံပိုင် ဩဇာအာဏာကြီးသူ၊ သူ့စိတ်အလိုအတိုင်း ဘယ်လိုလူမျိုးမဆို ဘာမဆိုလိုက်လျောရတဲ့ အထက်စီးဆန်သူ၊ အဲဒီလို ပုပ်ရဟန်းမင်းကြီးနဲ့ ဩဇာအာဏာမရှိ၊ ဥစ္စာဓန နတ္ထိပေမယ့် အနုပညာသည်ပီပီ မာနကြီးပြီး သူ့ဘက်က ဘယ်တော့မှ လျှော့ပေးလေ့မရှိတဲ့ မိုက်ကယ်အိန်ဂျလိုတို့နှစ်ဦးရဲ့ ရန်ဖြစ်ပွဲတွေဟာ ထိုခေတ် အီတလီတပြည်လုံးက ရင်မပြီး ကြည့်ရတဲ့ ပွဲကြီးပွဲကောင်းတွေပေါ့။

ပုပ် လိုချင်တဲ့ ပန်းပု ပန်းချီတွေကို မိုက်ကယ့်လို အနုပညာသည်တွေကို အခကြေးငွေပေးပြီးခိုင်းတယ်၊ အဲဒီမှာ အနုပညာလက်ရာနဲ့ပတ်သတ်ပြီး နှစ်ယောက်သား အမြဲစကားများ ရန်ဖြစ်ကြ၊

သူတို့နှစ်ယောက်ဟာ တယောက်နဲ့တယောက် ဘယ်တော့မှ အလျှော့မပေး၊ ဘယ်သူ့ကိုမှ ဗိုလ်မထား၊ အတင်းအဓမ္မနင်းပြီး ထင်ရာစွတ်တင်ကြတယ်။ အီတလီပြည်သူပြည်သားတွေဟာ သူတို့ရန်ပွဲကြီးတွေ ကြည့်ရတာနဲ့တင် ခြေကုန်လက်ပန်းကျရတယ်။ မိုက်ကယ်အိန်ဂျလို ဟာ ပုပ်ရဟန်းမင်းနဲ့ စိတ်ဆိုးပြီး ထွက်သွားပြီဆိုတာနဲ့ ပုပ်က မနေနိုင် ပြန်ခေါ်ခိုင်း၊ မိုက်ကယ်ကလည်း ပုပ်ရဲ့ ဩဇာကိုကြောက်ရရုံမက ရွှေစပိုက်ဆံကို ပုပ်ကသာ များများပေးနိုင် ဆိုတော့ သူတို့နှစ်ယောက်ဟာ မတည့်အတူနေ၊ တစ်ယောက်မရှိရင် တစ်ယောက်မနေနိုင်တွေ၊

သို့ပေမဲ့ နောင်လာနောက်သားတွေအတွက်တော့ အနုပညာ ရတနာတွေ ကျန်နေခဲ့တယ်ပေါ့