Dostojewski maluje kościół w złych barwach. Ustami Iwana mówi, że zatracił drogę, wyrzekł się nauk Jezusa i przyjął dary "ducha wielkiego i mądrego". Jednak ten rozdział ma wiele więcej wartości do przekazania niż "jedynie krytyka". Stanowi on genialną krytykę myśli autorytarnej obecnej w każdej instutucji, której widmo jest zawsze obecne.