“Mutluluk peşinde koşarken, bazen fark etmeden hayatın en güzel sahnesini arkada bırakıyoruz.”
Bu bölümde dopaminin peşinde koşma halimizi, sürekli daha fazlasını ararken elimizdeki anı nasıl yitirdiğimizi konuşuyoruz. Kırılmanın, beklemenin, tatminsizliğin ve öğrenmenin iç içe geçtiği bu döngüyü sorguluyoruz. Felsefeden günlük hayata, ilişkilerden kendi iç sesimize kadar… Belki de asıl mesele, bize ayrılmış o koltuğa oturup sahneyi izlemekti.