یه روز سر کلاس ادبیات معلم داشت سر حرف اشتباهش پافشاری می کرد و با نظرات مخالف بچه‌ها به بدترین شکل ممکن برخورد میکرد.

با اینکه همه می‌دونستیم حرفش اشتباهه، ولی می‌ترسیدیم چیزی بگیم چون یه ماه دیگه امتحانای آخر سال بود و احتمالا حرف زدنمون برامون گرون تموم میشد.

ترس و هیجان تمام وجودمو گرفته بود و حرفایی که می‌خواستم بزنم داشت تو سرم رژه میرفت، می خواستم بگم آقای فلانی به این دلایل حرفت اشتباهه و شما حق نداری حرف اشتباهت رو به ما تحمیل کنی؛ تو همین حالت دو به شک بودم که یهو پا شدم و بدون فکر کردن به آینده حرفامو زدم...

بلافاصله بعد از تموم شدن حرفام انگار بقیه بچه‌ها هم جرئت ابراز نظراشون رو پیدا کردن و آقای معلم در کمال ناباوری حرفمون رو قبول کرد.

اون روز مهم نبود معلم نظر مارو قبول کنه یا نه، مهم این بود که ما در برابر حرف زور ساکت نموندیم.

خانم ربه‌کا سولنیت در کتاب امید در تاریکی به شرح و بسط همین موضوع پرداخته؛ این پادکست برداشت‌های من از این کتاب و روایت داستان افرادیه که با اینکه از آینده مطمئن نیستن، اما لحظه حال رو غنمیت میشمرن و امیدوارانه، با تمام توان برای رسیدن به خواسته‌های به‌حقشون، تلاش میکنن.

شنیدن این قسمت رو از دست ندین.

Hosted on Acast. See acast.com/privacy for more information.