در این قسمت از لحظه‌ای با خدا، باب شصت‌وسوم مزامیر را می‌شنویم؛ سرودی از داوود که در بیابان یهودا خدا را می‌طلبد، در حالی که جانش تشنه‌ی حضور اوست.

📖 «ای خدا، تو خدای منی، جانم تو را می‌طلبد، تنم در زمین خشک و بی‌آب برای تو می‌سوزد.»

🌿 تفسیر:

 • داوود در بیابان، تشنگی جسمی را با عطش روحانی برای خدا مقایسه می‌کند.

 • او می‌داند که محبت خدا از زندگی ارزشمندتر است.

 • حتی در شب‌های تاریک، اندیشه‌ی او بر حضور خدا متمرکز است.

 • داوود با وجود دوری از معبد، احساس نزدیکی روحانی به خدا دارد.

💬 پیام روحانی:

وقتی روح انسان تشنه‌ی خدا باشد، حتی در خشک‌ترین بیابان‌ها، حضور او آرامش و حیات می‌بخشد.