กัณฑ์๑๗ ศีลเบื้องต่ำ และศีลเบื้องสูง

ส่วนอทินนาทานล่ะ   วัดปากน้ำเราก็ยังใช้ไม่ใคร่ได้นะ ดูข้าวของอะไรเล็กๆ น้อยๆ ก็เผลอกันไม่ใคร่ได้   หายกันเป็นควันไปทีเดียว ดูๆ ก็เป็นช่องขโมยทีเดียว นี่ร้ายกาจนักทีเดียว   จะมีศีลอย่างไรกัน ถ้ามีศีลแล้วของเหล่านี้ไม่ต้องเอื้อเฟื้อ ไม่ต้องห่วงใย   ลักกันเป็นไม่มี ไม่ใช่แต่ลักฝ่ายเดียว ฉ้อโกงกันเป็นไม่มี   อทินนาทานน่ะขาดจากใจทีเดียว ขึ้นชื่อว่าลักละก็ หรือเจ้าของเขาไม่ได้ให้ละก็   เป็นไม่ถือเอาทีเดียว ต้องถือ อย่างเด็ดขาดอย่างพระอริยบุคคล   เจตนาจะลักเขาก็ไม่มี ปรปริคฺคหิตํ วัตถุมีเจ้าของ หวงห้าม ปรปริคฺคหิตสญฺญิตา   รู้อยู่วัตถุมีเจ้าของหวงห้าม เถยฺยจิตฺตํ จิตคิดจะลัก ก็ไม่มี อุปกฺกโม   ความเพียรเพื่อจะลักก็ไม่มี เตน หรณํ นำไปด้วยความเพียร ขโมยก็ไม่มี   นี้ได้ชื่อว่ามีศีลละ มีศีลอทินนาทาน แต่ว่าศีลอทินนาทานนี้ต้องมั่นใน   ขันธสันดานทีเดียว อย่าให้เคลื่อนคลาดได้ ถ้าเคลื่อนคลาดเป็นใช้ไม่ได้ทีเดียว   เรียกว่า จอมปลอม พวกจอมปลอมนี่แหละ ทำศาสนาให้เสื่อม   เข้ามาประพฤติปฏิบัติในศาสนา ทำศาสนาให้เสื่อม   ผู้ประพฤติปฏิบัติจริงทำศาสนาให้เจริญ อย่างพระอริยบุคคลนะ เป็นตัวทำศาสนา   ให้เจริญ