این اپیزود، نه یک پایان، بلکه عبوری‌ست از دل تاریکی…

از خاموشی خانه‌ها، از زخم‌هایی که فریاد نشدن، از سایه‌هایی که هنوز حرکت می‌کنن.

در «نقطه‌ی نهم»، از جنگ گفتیم — اما نه جنگ گلوله، بلکه جنگی برای بیدار موندن.

از نسلی که در سکوت پوسید، اما حالا با صدا راه می‌ره.

این صدا، فانوس ماست در شب‌هایی که کسی دنبال نور نیست…

و شاید همین صدا، دلی رو از تنهایی بیرون بیاره.

در این اپیزود، فضانوردِ تنها هم دوباره نامه‌ای نوشته.

نامه‌ای از بالای زمین، از دل خلأ، از جایی که هنوز امید زنده‌ست.

 گوش کن، اگر هنوز توی دل تاریکی دنبال یه روزنه‌ای…