Adının bu kadar afili olmasına bakmayın, çok iyi biliyoruz ki bunlar bakmaya ve konuşmaya çekindiğimiz konular. Ölümün ve yasın bilgeliği mi olurmuş diyorsanız, olduğunu ve bunu ancak birlikte hatırlayıp keşfedebileceğimizi iddia ediyorum. Eski hikâyelerde, ritüellerde ve tinsel öğretilerde bu bilgeliğin izleri hala mevcut ama ayrılık inancı/illüzyonu ile kurgulanmış bir kültürde iyice derin kazmamız gerekiyor yeraltındaki bu su kaynağından kana kana içebilmek için.

Ölümün kutsiyetinin unutulduğu ve yaşamın zıttı ve düşmanı gibi algılandığı kültürlerde ne olur?

Bugün dünyada ne yaşıyorsak o olur.

Gözlerimizi kaçıracak bir yerimizin kalmadığı bu anda, gözlerimizin içine şefkatle bakan ve hakikate uyanmamız için bize yalvaran, ölüm olabilir mi?

Bizi yerimize mıhlayan dehşet, ölümün kendisinden mi yoksa hakkıyla ölmeyi, dolayısıyla yaşamayı bilmediğimizden mi?

Berna Köker Poljak, Avusturalya’da ölen insanlarla çalışıyor, yani onlara alan tutuyor. Ölümle ilgili farkındalık çalışmaları ve ölüm cafe’ler düzenliyor. Bu konuda kıymetli deneyimleri, farkındalıkları ve hikâyeleri var. Ben, Stephen Jenkinson ve Francis Weller gibi büyüklerin tuttuğu ışıkla hatırlama yoluna gireli birkaç sene oluyor. Akıl vermek ve bildiğimizi iddia ettiğimiz için değil, bu yolda neler keşfettik, keşfediyoruz, nasıl dönüştük, dönüşüyoruz’u kalpten paylaşabilmek niyetiyle yaptık bu sohbeti.