In zo'n situatie kún je hemel en aarde bewegen om de schade te beperken, maar Van der Linden besloot het wrede noodlot te aanvaarden en het te veranderen in een schitterend ongeluk. 'Dus ik ging kasten kopen, waarin ik die autootjes kon zetten. Nu vraagt iedereen die hier binnenkomt onmiddellijk: 'wat is dat?'. Dus ik heb heel veel lol van die tweeduizend euro die ik hier per ongeluk aan heb uitgegeven. En als ik dan per ongeluk één zo'n autootje koop en het blijken er vijfenzeventig te zijn, dan moeten ze er ook álle vijfenzeventig komen.'

Ten diepste

Verzamelaar of perfectionist, dat ben je niet voor je lol, betoogt Van der Linden. 'Ik ben een potentiële zelfmoordenaar. Patricia de Martelaere heeft er een heel mooi essay over geschreven, dat perfectionisten op een dag waarschijnlijk de hand aan zichzelf slaan. Zij beschrijft dat als je alles onder controle en perfect georganiseerd wilt hebben, de frustraties toenemen en je met een beetje pech eruit stapt, omdat je niet voor elkaar krijgt wat je ten diepste wilt.' 

Willen kunnen durven

Waar die verzamelwoede dan toch vandaan komt? Van der Linden heeft geen idee. 'Ik ben denk ik een hele bange man, dat ik al die dingen zo goed mogelijk om me heen wil organiseren.' Wellicht is dat ook de reden dat hij uiteindelijk nooit oorlogsverslaggever is geworden. 'Dat had ik best wel willen kunnen durven, maar toen ik in 1989 op weg naar het Plein van de Hemelse Vrede onder de lopen van tanks doorreed op een platte boerenkar, realiseerde ik me dat ik dat al te eng voor woorden vond, terwijl er niet eens werd geschoten. Ik ben daar niet op gebouwd.'

See omnystudio.com/listener for privacy information.