Epizod 58 - miłość i cierpienie
Okoliczności Wielkiego Tygodnia zapraszają nas do odkrycia na nowo potęgi miłości, która nie boi się cierpienia. Pozwoli nam to przestawić bardzo szkodliwe przywiązania do cierpienia jako wartości samej w sobie. Tymczasem to właśnie miłość nadaje sens wszystkiemu, również cierpieniu. 
Przyjrzymy się też powszechnemu zjawisku pomieszania miłości i przywiązania, a także postawie zgody i przyjęcia wszystkiego, co Życie daje jako skutecznej drodze łagodzenia cierpienia i odwrotnie, zobaczymy też jak niezgoda potrafi zwielokrotnić poczucie cierpienia. 
Zapraszam!
Jeśli ten podcast jest dla ciebie duchowym pokarmem i chcesz wyrazić swoją wdzięczność i współtworzyć kanał - Otwarte serce - to poniżej są linki, gdzie możesz złożyć swój DRA SERCA:
Oto mój dar serca:
https://easl.ink/skKqs 
Podziękowanie:
https://dzieki.my.canva.site/
A może spotkajmy się przy kawie:
https://buycoffee.to/otwarteserce
Za wszelkie dobro - dziękuję!

W tym czasie, który w tradycji chrześcijańskiej nazywa się adwentem i jest zaproszeniem do przygotowania na święto Wcielenie, najczęściej nazywane Bożym Narodzeniem mamy szansę odkrywać podwójny charakter rzeczywistości. Tak mówimy o całej rzeczywistości, ufam, że mamy już za sobą sentymentalne i ckliwe tony, które zwykle towarzyszą nam zarówno w religijnym jak i w popkulturowym wydaniu grudniowego święta.
Tymczasem symbolika tego czasu pozwala nam uchwycić wyjątkowy charakter rzeczywistości, której doświadczamy, i której jesteśmy częścią. Oto wszystko, co ponadczasowe, wieczne i niezmienne - chrystusowe przybiera historyczny, czasowy, zmienny i śmiertelny charakter - w Jezusie. Możemy sięgnąć jeszcze dalej, bo pierwsze takie Wcielenie odnajdujemy we wszystkim, co przybiera materialne formy, a proces ten ma również religijny termin - stworzenie.
Pięknym i osobistym akcentem tego doświadczenia jest odkrywanie tej samej Chrystusowej świadomości również we własnym doświadczeniu. Mówimy wtedy o rodzicielskiej relacji z Bogiem, o tym, że jestem znakiem Jego niczym nieuwarunkowanej miłości.
Symbolika postaci Jana Chrzciciela pokazuje nam oczyszczenie z grzechu, ale nie w sensie moralnym, a egzystencjalnym, kiedy odkrywam grzech jako kłamstwo o byciu oddzielonym od Boga, Źródła miłości. Przed nami szansa nowego, kontemplatywnego spojrzenia na dość dobrze znane obrazy i alegorie.
Zapraszam Cię do wspólnego ich odkrywania, poznawania bogactwa mądrości odwiecznej ukrytej w symbolice biblijnych postaci i zdarzeń.

Rozważasz wsparcie tego kanału i mojej pracy oto jak to zrobić - kliknij na link:
https://dzieki.my.canva.site/

Punktem wyjścia dla każdej zmiany jest uświadomienie sobie tego, gdzie teraz jestem. Zanim ruszę w drogę, muszę wiedzieć, gdzie się znajduję. I właśnie to chcemy sobie uświadomić na samym początku. Potem pojawia się pytanie czy mam zgodę na to, gdzie jestem?
Czy moja podróż nie jest aby ucieczką przed tym, czego nie mogę znieść teraz? Kiedy chwilę obecną, czyli to gdzie jestem, przyjmuje, a nawet z wdzięcznością się jej przyglądam. Wtedy pojawia się wspaniałe uczucie wolności.
Już nie uciekam, ale ruszam w drogę, bo czuję, że jestem do niej zaproszony. Tylko teraz jak wybrać kierunek i cel drogi? I tutaj pojawiają się dwie opcje jedna z użyciem siły, a nawet przemocy. Jest ona łatwa do rozpoznania, ponieważ posługuję się rozumem i własnymi pomysłami, zrodzonymi w głowie. Niektórzy wielokrotnie jej próbują, ale ona niestety nie przynosi spełnienia i satysfakcji, ale rozczarowanie.
Jest jednak druga opcja, która opiera się na zaufaniu do delikatnego głosu w sercu, gdzie mogę poznać tajemny zamysł miłości Boga. A przez to moja droga staje się cudownie harmonijna z życiem, z innymi, z całym światem. Za przykład takiej transformacji od realizacji własnych planów, do zachwytu nad Bożym planem niech nam posłuży ewangeliczna opowieść o Zacheusza.
Bogactwo nie przynosi mu spełnienia. Jego serce szuka czegoś więcej. Odkrywa też, że jest coś więcej. A znakiem tego jest osoba Jezusa. Pokonuję więc spore trudności, by to poznać, a kiedy poznaje. Wtedy wszystko się zmienia. To nie on zmienia swoje życie, ale miłość, która jest gotowa dać sto procent uwagi i przeniknąć serce.
To ona staje się siłą zmieniającą. Poddając się tej sile otrzymujemy wszystko, chociaż nie wszystko w jednym momencie, ale wystarczająco, by z radością ruszyć w drogę.

Rozważasz wsparcie tego kanału i mojej pracy oto jak to zrobić - kliknij na link:
https://dzieki.my.canva.site/

Różnorodność, bogactwo, wielowymiarowość to kluczowe słowa i punkt wyjścia w naszym kontemplacyjnym spojrzeniu zarówno na Ewangelię jak i na życie. Nie ma jedynej poprawnej odpowiedzi lub perspektywy. Odkrywamy wtedy, że to możliwość stawiania pytań jest o wiele ważniejsza niż dawanie odpowiedzi. Pytanie otwiera przestrzeń, włącza i zaprasza. Natomiast odpowiedź, a zwłaszcza ta dogmatyczna, niekwestionowana i jedynie słuszna potrafi całkowicie zamknąć. Rozum szuka takiej pewności, dopóki nie pojawi się świadomość, że coś takiego jak jedyna poprawna odpowiedź nie istnieje. Ceną za takie szerokie, kontemplacyjne spojrzenie jest rezygnacja z poczucia bezpieczeństwa opartego o ludzką logikę i ludzkie możliwości, ale otwiera na zaufanie, które Jezus nazywał wiarą. Obraz faryzeusza i celnika pozwala nam na zobaczenie własnego życia w dwóch wymiarach. Sukcesów, które niewiele wnoszą w nasz rozwój i trudów, które mają siłę nas zmieniać, ale i jedno, i drugie przychodzi jakby spoza nas, zatem ważne jest to, jak zostaną przyjęte i czy zrodzą otwierające pytania, czy też nie. Pokora, uniżenie w postawie celnika to symbol zgody i gotowości, aby pojawiło się ważne pytanie. Taka postawa sprawia, że również odpowiedź, która przychodzi nie jest tak naprawdę „moja”, ale bardziej „z nieba”. W ten sposób owo usprawiedliwienie, z którym celnik wrócił do domu jest znakiem pozbycia się wszystkiego, co przeszkadza widzieć „Bożymi oczami”, czyli być tak jak lustro, które odbija rzeczywistość, ale jej nie tworzy i nie poprawia i nie komentuje.
Na codzień będziemy potrzebowali zarówno takiego dualnego spojrzenia, by móc wybierać, to co nam służy, co lubimy, do czego jesteśmy przekonani, ale również tego Bożego, kontemplatywnego sporzenia, w którym wszystko nam służy i przyczynia się do naszego dobra.
Nie znajdziecie w tym podkaście jednoznacznych odpowiedzi, ale może wiele ważnych pytań, zapraszam!

Rozważasz wsparcie tego kanału i mojej pracy oto jak to zrobić - kliknij na link:
https://dzieki.my.canva.site/

Upór to nie to samo co wytrwałość, bo mają zupełnie inne źródła. Wytrwałość pochodzi z serca, a upór jest znakiem aktywnego działania ego. Ale za nim do tego dojdziemy przyjrzymy się jak rodzi się nasza wolność w przyjmowaniu tego wszystkiego, co przychodzi i odchodzi, a przy okazji pozwala nam odkryć to, co jest trwałe i czemu nic nie grozi, ponieważ nigdy nie przyszło, ale zawsze było, więc też nigdy nie odchodzi. To z kolei pozwala nam na rozpoznanie, że ten niezniszczalny skarb nosimy w sobie, a zatem liczy się nie to, co osiągam i zdobywam, ale to kim jestem i co odkrywam. Odkrywam - rozwijam, bo to jak cenny rulon może być zwinięte i niedostępne. Przykład ewangelicznej kobiety natomiast pomoże nam odkryć fundament tego, co zwykliśmy nazywać modlitwą, gdzie również wytrwałe powracanie do świadomej obecności jest o wiele ważniejsze niż jakieś działanie.
Przed nami wspaniała droga, ruszajmy, zapraszam.


Rozważasz wsparcie tego kanału i mojej pracy oto jak to zrobić - kliknij na link:
https://dzieki.my.canva.site/

W tym epizodzie przyjrzymy się dynamice zmian, jak dokonuje się to, co nazwaliśmy uzdrowieniem. Ono obejmuje wszystkie sfery, a więc nie tylko ciało, ale i emocje i zranienia duchowe. Rozpoczniemy jednak od postawy przyjęcia tego, co właśnie przynosi nam życie wraz z tymi osobami, które się w nim pojawiają i co ważne wraz z ciężarami i trudnościami, które oni niosą. To nie jest takie łatwej ani oczywiste, dlatego wymaga naszej świadomej decyzji, by włączyć ich do kręgu miłości, a nie próbować ich zmieniać. Tym, co zmienia jest siła miłości, ale tu już nie mamy żadnej kontroli, a to wielu się niepodoba i łatwo wracają do starych schematów - uszczęśliwiania innych na siłę. Samarytanin jako znak wszystkich wykluczonych, których wciąż przybywa, z którymi możemy się solidaryzować i ofiarować uzdrawiającą moc akceptacji, wspólnoty i żywej relacji. Możemy wtedy razem wracać do źródła miłości, która zmienia, uzdrawia i otwiera, tak że coraz łatwiej jest widzieć jak to, co odkrywam - „na zewnątrz”, w innych, jest odbiciem tego, co nosze w sobie.
Czas ruszać w drogę - gotowi!

Rozważasz wsparcie tego kanału i mojej pracy oto jak to zrobić - kliknij na link:
https://dzieki.my.canva.site/

Ten epizod rozpoczniemy od wejścia w świadome obserwowanie życia, które właśnie się toczy i jak pojawia się ciężar, kiedy zaczynamy w głowie komentować, to czego doświadczamy. Co więcej każda próba kontrolowania życia lub dostosowania go do wyuczonych wzorców rodzi poczucie winy, porażki i jeszcze bardziej obciąża serce. To prowadzi do pytania na czym chcę budować, czy na głosach zewnętrznych, czy na zaufaniu głosowi serca. Głos serca mówi wszystko jest tak jak ma być, wszystko jest OK. To właśnie tutaj potrzebuję wiary, nie jako wyznawania czegoś na zewnątrz, ale jako zaufania własnemu sercu, lub Bogu, który komunikuje się na poziomie serca. Odkrycie takiej przestrzeni, gdzie nic nie muszę robić, gdzie wszystko jest darem, ale dla mnie jest to przestrzeń ciemności, tego, co nieznane i bez zaufania sobie nie poradzę.
Tam też odkrywam, że nie mogę zbłądzić, ponieważ nie ma żadnej wytyczonej ścieżki, o jaka wolność odkrywana w ciemności. Zaufanie prowadzi do służby, która staje się odpowiedzią na potrzeby, które przynosi chwila obecna. I znów wolność, nie muszę niczego planować i bardzo się starać, wystarczy nie przegapić, togo, co przynosi życie. Pogapimy się razem na te ważne sprawy - zapraszam!

Spotkania w cyklu Kontemplacyjny wymiar Ewangelii odbywają się online w każdą niedzielę o 11:00, wszyscy chętni mogą w nich uczestniczyć poprzez link: https://wojciech555.clickmeeting.com/kontemplacyjny-wymiar-ewangelii Rozważasz wsparcie tego kanału i mojej pracy oto jak to zrobić - kliknij na link: https://docs.google.com/document/d/1qSixAlQL1x0lSLZOapg78T7B7BOFw4gPHT6zjZ4p6b4/edit?usp=sharing lub spotkajmy się przy kawie: https://buycoffee.to/otwarteserce

W kolejnym epizodzie naszej wędrówki po kontemplacyjnych drogach w poszukiwaniu głębi przesłania ewangelicznego chcemy przyjrzeć się możliwości obserwowania świata na dwóch płaszczyznach. Na jednej widzimy wszystko, co się zmienia, przychodzi i odchodzi, można to obserwować dość łatwo. Widać wtedy również mechanizmy, które rządzą tym zmiennym i nietrwałym wymiarem życia. Ale jest rownież inna płaszczyzna, która w istocie jest fundamentem togo, co zmienne, ale sama pozostaje niezmienna i ją o wiele trudniej jest obserwować.
Stajemy wobec pytania o nietrwałość wszelkich dóbr, ale również o ich przepływ, a co za tym idzie, o ich obfitość, z której możemy czerpać pod warunkiem, że niczego nie zatrzymujemy dla siebie. Takiej postawy trzeba się nauczyć, bo nie jest dla nas intuicyjna, ale kiedy już doświadczymy „ekonomii daru”, w której nieustannie otrzymuję i równie chętnie daję, tak że dobro wciąż przepływa przeze mnie, to nie będziemy mieli ochoty wracać do „ekonomii gromadzenia”, gdzie panuje lęk przed stratą i kombinowanie jak zdobyć więcej.

Spotkania w cyklu Kontemplacyjny wymiar Ewangelii odbywają się na platformie Zoom w każdą niedzielę o 11:00, wszyscy chętni mogą w nich uczestniczyć poprzez link:
https://wojciech555.clickmeeting.com/kontemplacyjny-wymiar-ewangelii

Rozważasz wsparcie tego kanału i mojej pracy oto jak to zrobić - kliknij na link:
https://docs.google.com/document/d/1qSixAlQL1x0lSLZOapg78T7B7BOFw4gPHT6zjZ4p6b4/edit?usp=sharing
lub spotkajmy się przy kawie:
https://buycoffee.to/otwarteserce

Czas dopełnić nasze wspólne czterdziestodniowe wędrowanie. Z jednej strony widzimy to, co już za nami wraz z tym, czego doświadczyliśmy na tej drodze, a z drogiej strony wiemy, że to nie jest koniec drogi, ale jej ważny punkt. Z wdzięcznością za każdy krok, który doprowadził nas do tego miejsca, w którym teraz jesteśmy, otwieramy nasze serca na to, co przynosi życie, zanurzamy się w chwili obecnej, bo ona ma nieskończony potencjał. Kiedy pojawia się myśl o przyszłości, to jest pełna nadziei i otwartości na bogactwo, do którego jesteśmy zaproszeni. Kolejne kroki przynoszą niespodzianki i zaskoczenia, ale ponieważ nie ma we mnie lęku przyjmuję je z radością. Owszem mogą pojawić się pojawić niepokojące myśli, obawy i watpliwości, a jak to będzie, a co gdyby? One potrafią wzbudzić lęk, ale jeśli rozpoznam, że to tylko myśli, a nie rzeczywistość, to spokojnie wracam do życia i jego bogactwa ciesząc się tym, co ono przynosi, wpisując się w nurt życia, bez zbędnych planów, z zaufaniem i ciekawością.

Podzielony świat jest lustrzanym odbiciem podzielonych serc. Możemy ubolewać nad podziałami, szukać winnych i odpowiedzialnych, ale to w niczym nie pomoże. Jest w zasadzie tylko jedna droga usuwania podziałów i budowania jedności - zaprowadzić harmonię w swoim własnym sercu, odkryć, co w nim wymaga odbudowania i przemiany. Zacząć trzeba od odważnego przyznania się do istnienia takich podziałów i pęknięć. Do tego, że noszę w sobie ogromną szlachetność i autentyczność, która czerpie ze źródła miłości i ja ją objawiam, często nazywamy ten wymiar naszego istnienia - prawdziwym ja. Ale jest również ja fałszywe, które skupione jest tylko na chwilowych potrzebach, a właściwie zachciankach. Jest pełne lęku i głośno woła o uwagę, nazywając to potrzebami, koniecznościami. Zatem jesteśmy świadkami nieustannego konfliktu, który w nas się toczy. Pojednanie jest nie tylko konieczne, ale przede wszystkim jest możliwe. Do tego jesteśmy zaproszeni, aby rozpoznać to napięcie i spór, a potem bez opowiadania się za którąkolwiek stroną, spojrzeć oczami miłości i przytulić obie strony.