در ایران اعتراض‌های صنفی با وخیم‌تر شدن شرایط اقتصادی و معیشتی گره خورده، اما در سال گذشته این اعتراض‌ها با انقلاب «زن، زندگی، آزادی» پیوند خوردند و سمت و سویی تازه یافتند. با گسترش اعتراض‌های معیشتی و اقتصادی در ایران، تشکلهای صنفی و مدنی در سالی که گذشت، به شکلی کاملا محسوس همسو شدند و به تقویت یکدیگر کمک کردند.  در مقابل اعتراضات صنفی و مدنی فزاینده، حکومت به جای پاسخگویی به مطالبات، مثل همیشه به سیاست‌های سرکوب تکیه کرد؛ اخراج و بازداشت ده‌ها فعال صنفی و کارگری، مسدود کردن حقوق معترضان و دادن وعده‌های بی‌پشتوانه بخشی از این سیاست‌ها بود.