คอร์สอานาปานสติ วันที่ 21-24 มี.ค. 67 ณ วัดบุปผาราม กทม. โดย พระกิตติวิมลเมธี (พระอาจารย์สุชีพ สุธมฺโม) ผู้ช่วยเจ้าอาวาส วัดบุปผารามวรวิหาร

ทุกครั้งที่มีปัญหา คือ มีการให้ค่า

การให้ค่า เราก็เกิดความรังเกียจ เราก็เกิดความไม่ชอบที่มันเกิด ก็พยายามที่จะเข้าไปจัดการกับมัน อย่างมันเกิดอย่างนี้ก็ไปทําอย่างอื่นให้มันเพลินๆไปกับอย่างอื่น อย่างนี้เรียกว่า หลีก หลบ ไม่ใช่รู้จริง ไม่สามารถที่จะเห็นการเกิดการดับของมันได้ ที่มันหายไปเพราะว่าเรา เราไปเสวยอารมณ์อื่น พอเราไปเสวยอารมณ์อื่นมันก็หายไป แล้วเราก็หลงว่ามันดับ หลงว่ารู้ มันก็ละเอียด

พึงจําให้แม่นเลยว่า ถอยกลับไปสู่ที่ตั้ง และดูมันตรงๆตามความเป็นจริงที่มันปรากฏ พอถอยไปตรงๆ ดูมันแล้ว มันก็หายไปเอง เพราะไม่มีเราเป็นปัจจัยที่จะไปทําเหตุต่อ ปัญหาคือเราเป็นปัจจัยที่เข้าไปทําเหตุให้มันต่อ มันก็เกิดดับต่อเนื่องเป็น สนฺตติ สืบไป แต่ถ้าเราถอยกลับไปตั้งมั่นอยู่ที่ฐานแห่งความตั้งมั่น นิ่งรู้อย่างมีสติที่แลอยู่

สติซึ่งเป็นเจตสิก เป็นอาการของจิต จะทําหน้าที่ดูสิ่งที่กระทบ พอดูเสร็จไม่ปรุงแต่งต่อ ตัวสําคัญที่ทําให้จิตนิ่งรู้เฉยอยู่อย่างอิสระ คือ ความตั้งมั่น เมื่อจิตมีฐานคือความตั้งมั่นเป็นอุเบกขา มีกําลังมาก สิ่งที่มากระทบที่มีกําลังน้อยกว่าความตั้งมั่น จะทําอะไรจิตไม่ได้ จิตรู้ตัวนั้นจะมีสติแลอยู่ตลอด เรามีหน้าที่เดียว บ่มความตั้งมั่นด้วยสติที่บริสุทธิ์

สติไม่ใช่สิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ตลอดกาล

สติเป็นตัวที่เกิด และดับในขณะจิต

เป็นเจตสิกที่เกิดขึ้น และดับในขณะจิตหนึ่งๆ

ตัวนิ่งรู้เฉยอยู่อย่างอิสระที่มีอยู่ ที่เรารู้ลม รู้ลม

เวลามันถูกต้อง มันเป็นตัวสติ สตินั้นเป็น สติปาริสุทธิ

เวลาไม่ถูกต้อง มันก็เป็นเรา

เพราะฉะนั้น ช่องระหว่าง “เรา” กับ “รู้ที่เป็นสติ” มันบางมากๆ

จึงต้องแน่วแน่มั่นคงกับคําสอนของพระพุทธเจ้าให้ดี

เมื่อรู้ลมไปเรื่อยๆ ความตั้งมั่นเริ่มปรากฏ

ลมก็จะละเอียดขึ้น กายก็จะสงบระงับขึ้น เรียกว่า กายวิเวกเกิดขึ้น

พอกายวิเวกเกิดขึ้น ลมก็จะเป็นไปตามธรรมชาติของมัน

ลมจะเป็นลมกลาง สั้น เบา ละเอียด ตามความเป็นจริงของมันที่เกิด

ตัวสติก็เข้าไปรู้ รู้ รู้ จนลมไม่มีแล้ว

แต่ตัวจิตที่มีความตั้งมั่นมาก มันละเอียด มันรู้ว่ามีการหายใจอยู่

เมื่อมีการหายใจ มันก็รู้ว่ามีการหายใจอยู่

พอรู้ไปเรื่อยๆ เวทนาก็โผล่

แค่ทํากิจในเบื้องต้นให้ถูกต้อง ตรงไปตรงมาง่ายๆ ไม่ต้องไปแทรกแซง ไม่ต้องไปปรุงแต่งอะไรเขามาก

ต้องพึงเข้าใจว่า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น สงสัยอะไรอย่างไรก็แล้วแต่ ในที่สุดเราต้องตั้งต้นโดยเข้าสู่ฐาน ไม่ว่าจะเกิดอะไรให้ทิ้งหมด แต่การทิ้ง ไม่ใช่ไปเห็นความสงสัย เอ๊ะ ทําไมมันยังสงสัย พยายามที่ขจัดความสงสัยนั้น ยิ่งพยายาม มันยิ่งยุ่ง ทางเดียวเท่านั้นเลย คือ

เข้าไปสู่ฐาน นิ่งรู้เฉยอยู่อย่างอิสระ 

เมื่อมีสภาวะปรากฏ มันต้องรู้ ถ้าสภาวะปรากฏแล้วไม่รู้เลย ยังนิ่งลึกอยู่ นั่นแสดงว่า มันนิ่งลึกเกินไป ถ้ามันนิ่งลึกเกินไป ทําอย่างไร? ไม่จําเป็นต้องกลับ

ถ้านิ่งลึกเกินไป ให้รู้ว่ามันนิ่งลึกเกินไป การรู้ว่ามันนิ่งลึกนี่แหละ มันจะกลับมาที่ฐานเอง

ถ้าว่ามันนิ่งลึกเกินไป รู้ว่ามันนิ่งลึกเกินไป แล้วกลับมาสู่ฐาน ก็แสดงว่าเราแล้ว

เมื่อใดก็ตามที่เรายังเก็บเกี่ยวความตั้งมั่นบ่มมาเรื่อยๆ ตัวรู้ที่มีอุเบกขาเป็นวิหาระ ถึงขั้นที่มีอุเบกขาเป็นวิหาระแล้ว มันก็จะรู้ไปเรื่อย รู้ไปด้วย

แกนรู้อยู่นี่ แต่มันก็รู้กายด้วย

มีเสียงอะไรมากระทบ มันก็รู้ แต่ไม่เอา

มีอะไรมากระทบมันรู้ แต่ไม่เอา

มีสัญญาผุดขึ้น เป็นธรรมารมณ์ผุดขึ้น มันก็รู้ แต่ไม่เอา

ความง่วงเกิดขึ้น มันรู้ แต่มันไม่เอา

อะไรเกิดขึ้นรู้หมด เรียกว่า รู้หมด แต่ไม่เอา มันจบ

มันรู้ จริง ตรง แล้วก็จบ

สังเกตเวลาเราเดินจงกรม

เราเดินถูกเพราะมันเห็น แต่อาการที่เห็นจิตไม่เอา

ในขณะที่เดิน มันได้ยินเสียง แต่ไม่หลุดออกไป เพราะมันไม่เอา

เหมือนกัน เวลาเราเดินจงกรม ไปถึงสุดปั๊บ รู้ หยุด หมุน รู้

มันรู้หมด แต่ไม่เอาสักอย่าง แค่รู้

#อานาปานสติ #ปฏิบัติธรรม #สมาธิ #สมาธิภาวนา #นั่งสมาธิ #วิปัสสนา #วิปัสสนากรรมฐาน#ปัญญา #ธรรมะในชีวิตประจำวัน #ธรรมะ #พระธรรมเทศนา #พุทธศาสนา #คำสอน#ผู้รู้ #จิตตั้งมั่น #ความตั้งมั่น #จิตตสังขาร #เจตสิก #สติ #ภวังคจิต #ปฏิสนธิจิต