หาเหตุผลเหล่านี้นักหนา แต่ว่ายังไปไม่ถึงสุด   ไปยังไม่สุดในวิราคธาตุวิราคธรรม

 ถ้าไปสุดเวลาไรละก้อ   วิชชาวัดปากน้ำ วิชชาของผู้เทศน์นี่สำเร็จเวลา

   นั้น ภิกษุสามเณรจะต้องเหาะเหินเดิน อากาศได้ทันทีทีเดียวไม่ต้องไปสงสัย

   ละ ถ้าไปสุดวิราคธาตุวิราคธรรมละ เวลานี้กำลังไปอยู่ ทั้งวันทั้งคืน   วินาที

   เดียวไม่ได้หยุดเลย ตั้งใจจะไปให้สุดวิราคธาตุวิราคธรรมนี่แหละ

 ตั้งแต่ต้นจนกระทั่งบัดนี้   นับปีได้ ๑๒ ปี กับ ๖ เดือนเศษแล้วเกือบ

   ครึ่งละ จะไปให้สุดวิราคธาตุวิราคธรรมให้ได้ แต่มันยังไม่สุด   แต่มันจะอีกกี่

   ปีไม่รู้แน่นะ ถ้าว่าสุดแล้วก็รู้ดอก ไม่ต้องสงสัยละ   รู้กันหมดทั้งสากลโลก

 ถ้าสุดเข้าแล้วก็   รบราฆ่าฟันเลิกกันหมด มนุษย์ในสากลโลกร่มเย็น

   เป็นสุขหมด ไม่ต้องทำมาหาเลี้ยงชีพ มีผู้เลี้ยงเสร็จ เป็นสุข   เหมือนอย่าง

   กับพระ เหมือนอย่างกับเทวดา เหมือนกับพระนิพพาน สุขวิเศษไพศาล

   อย่างนั้น จะได้พบแน่ละ แต่ว่าขอให้ไปสุดวิราคธาตุวิราคธรรมเสียก่อน

 พวกเราทั้งหลายนี้ไม่ได้ไปกันเลย เฉย ๆ อยู่ มัวชมสวนดอกไม้ในโลก

   อยู่นี่เอง

 ชมรูปบ้าง เสียงบ้าง กลิ่นบ้าง   รสบ้าง ก็อยู่ที่เดียวนั่นเอง ไม่ได้ไป

   ไหนกับเขาเลย

 นี้พวกจะไปก็ภิกษุสามเณร   อุบาสกอุบาสิกา จะไปให้สุดวิราคธาตุ

   วิราคธรรม อ้าว ไป ไป ก็เลี้ยวกลับเสียแล้ว ไม่ไปกันจริง ๆ   ไปชมสวนดอกไม้

   อีกแล้ว ไปเพลิดเพลินในบ้านในเรือนกันอีกแล้ว

 อ้าวไป ไป ก็จะไปอีกแล้ว ไป ไป   ก็กลับเสียอีกแล้ว

 พวกเรานี่แหละกลับกลอก   กลับกลอกอยู่อย่างนี้แหละ จะเอาตัวไม่

   รอด ชีวิตไม่พอ

 เหตุนี้ให้พึงรู้ว่า   สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเรา ไม่ใช่ตัวของเรา ก็นั่น

   แหละจึงจะเข้าถึงวิราคธาตุวิราคธรรมได้ ที่จะเข้าถึงวิราคธาตุวิราคธรรมน่ะ

   ต้องปล่อยชีวิตจิตใจนะ ไปรักไปห่วงอะไรไม่ได้ ปล่อยกันหมดสิ้นทีเดียวไป

   รักห่วงใยอยู่ละก็ไปไม่ได้ ไปไม่ถึงทีเดียว เด็ดขาดทีเดียว

 ต้องทำใจหยุดนั่นแน่   จึงจะไปถูกวิราคธาตุ วิราคธรรมได้ ต้องทำใจ

   หยุด หยุดในหยุด ไม่มีถอยกัน ไม่มีกลับกันละ นั่นแหละจึงจะไปสุดได้ ถ้า

   ใจอ่อนแอไปไม่ได้ดอก ต้องใจแข็งแกร่งทีเดียวจึงไปได้