هر یک از ما به شکل ترسناکی در جمجمه ی خودمون تنها هستیم و به غیر از ذهن خودمون مستقیما به هیچ ذهن دیگه ای دسترسی نداریم. با این اوصاف اگر تصمیم بگیریم که ساز و کار ذهن رو مورد مطالعه قرار بدیم، آیا هر یک از ما میتونیم به مطالعه‌ی ذهن خودمون یعنی ذهنی که مستقیما به اون دسترسی داریم بپردازیم؟ آیا چنین مطالعه‌ای علمی محسوب میشه یا از قواعد روش علمی تخطی کردیم؟ چطور میتونیم ادعاهایی که دیگران در خصوص تجربیات درون ذهنیشون مطرح می‌کنند اعتبار سنجی کنیم؟ 

در اپیزود دو از «کاگنیتیو کست»، به ادامه‌ی مبحث تاریخچه‌ روانشناسی و به طور مشخص به بررسی و اعتبار سنجی رویکرد درون نگری پرداختم. در این اپیزود ابتدا کمی از قواعد روش علمی گفتم و پس از ارائه  ‌توضیحات مختصری در مورد مفهوم ‘آگاهی’، تلاش کردم درون نگریِ مورد استفاده توسط دو روانشناس مطرح قرن 19ام یعنی ویلهم وونت و ادوارد تیچنر رو از هم تفکیک کنم. سپس به اعتبار سنجی این دو شیوه‌ی  درون نگری پرداختم و تلاش کردم توضیح بدم که چرا پایبندی به روش علمی در مطالعه‌ی ذهن انسان ضرورت داره