قدم پنجم: خلع سلاح ملی (اصلاح‌طالبان: مخوف‌ترین شبکه سرکوب ایرانیان)

آرمان امیری - روزنامه سازندگی به نقل از غلامحسین کرباسچی تیتر بزرگی زده است که: «قهر با صندوق رای یعنی خلع سلاح خودمان». این تعبیر «خلع سلاح» بهانه‌ای شد تا من در جمع گروهی از دوستان بحثی را مطرح کنم با عنوان «خلع سلاح عمومی». 

همان‌گونه که در جلسه هم مطرح شد، این عنوان را از جزوه و کتابی به قلم «مصطفی شعاعیان» وام گرفته‌ام و گمان می‌کنم زمان بسیار مناسبی برای طرح این پرسش باشد که: «به واقع چه کسانی جامعه ایرانی را اینچنین خلع سلاح کردند تا کارش به جایی برسد که تنها ابزارش یک صندوق رای بلاموضوع شده و بی‌معنا باشد»؟

در این فایل، ضمن اشاره‌ای گذرا به پاسخ آقای کرباسچی، به مجموعه‌ای از ابزارهای قدرت اجتماعی اشاره کردم که هر جامعه‌ای برای طرح و بیان مطالبات خودش بدان‌ها نیاز دارد و سعی کردم مرور کنم که عمل‌کرد اصلاح‌طلبان محافظه‌کار و گفتمان اعتدالی چه بر سر این ابزارهای اجتماعی آورده و چطور کار جامعه را به جایی رسانده که امروز مدعی می‌شوند هیچ سلاحی بجز این صندوق رای نداریم؟