ในช่วงที่ผ่านมาผมไปดูคอนเสิร์ตดนตรีคลาสสิคเป็นจำนวนมากในปีนี้ปีเดียวถึงเดือนพฤษภาคมเป็นจำนวน 20 ครั้ง ถึงว่าเยอะสำหรับคนที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับวงการดนตรีคลาสสิคอื่นใดนอกจากเป็นผู้ฟัง แต่เท่าที่ทราบจากแหล่งข่าวของคนที่โปรโมตคอนเสิร์ตในสัปดาห์หนึ่งๆถ้าไม่นับวันหยุดเทศกาลก็มีจัดๆราว 8-10 ครั้งต่อสัปดาห์นี่ยังไม่รวมการแสดงเป็นจบการศึกษาหรือ Senior Recital ที่มีเป็นจำนวนมาก แต่สิ่งที่หนึ่งที่ผมสัมผัสได้แบบไม่ตั้งใจเท่าไหร่ แม้แต่ในสังคมโลกดนตรีคลาสสิคเองก็มีหลายสิ่งที่แม้แต่ผู้ฟังดนตรีคลาสสิคก็เข้าไปไม่ถึง จริงอยู่ว่าทุกคงสังคมมีเอกลักษณ์ของตัวเองแต่กับสังคมนี้มักจะไม่ได้เกี่ยวข้องกับใครและไม่มีใครจากสายตาบุคคลทั่วไปจะรับรู้ได้ถ้าไม่ใช่นักดนตรีจริงๆ เทียบไม่ได้เลยกับวงการบันเทิง ในทุกคอนเสิร์ต(ที่เป็นคลาสสิคเพราะผมก็ไม่ได้ไปชมคอนเสิร์ตประเภทไหนเลยนอกจากแนวนี้) จะพบว่าเกือบครึ้งหนึ่ง (อาจจะเกินครึ่งเสียด้วยซ้ำ) เป็นนักดนตรีหรือคนที่เกี่ยวข้องกับพวกเขาหรือพูดง่ายๆก็คือเล่นกันเองฟังกันเอง (เผลอๆจะฟังฟรีด้วย เพราะไฮโซจ่ายหนักๆให้มีหน้ามีตาแต่ไม่ได้สนใจฟัง) และนักดนตรีเหล่านั้นก็อาจจะพูดคุยแวดวงกันเอง พูดคุยถึงประสบการณ์ต่างๆมิหน่ำซ้ำยังสนุกไปกับ K-pop อีกด้วย (แต่มันก็ไม่ผิด) แม้รายการของนักโอโอสาวอาจจะช่วยให้คนภายนอกรู้จักมากขึ้น แต่จากยอดผู้ฟังมันก็อาจจะไม่ได้เยอะมากนักแต่ก็ไม่น้อยเหมือนกัน เมื่อสังคมนักดนตรีคลาสสิคไม่เป็นที่สนใจของคนทั่วไปและการจัดคอนเสิร์ตก็เป็นสิ่งที่ยากที่จะจัดได้อย่างต่อเนื่อง การทำงานผูกกับระบบวิชาการจึงเป็นทางเลือกหลักเผลอๆจะเป็นทางเลือกเดียวในวงการนี้ในประเทศไทยเลยก็ได้ ถ้าไม่เป็นเช่นนั้นก็ต้องไปต่างประเทศโดยเฉพาะในยุโรป เพราะการเรียนการสอนดนตรีเป็นสิ่งที่ทางเจ้าหรือรัฐบาลให้การสนับสนุนมากที่สุดทางหนึ่ง อีกทางหนึ่งคือการรับราชการแต่ก็ไม่สามารถก้าวหน้าในฐานะศิลปินเท่าไหร่เลย มันคงจะเศร้าถ้าพูดว่าเรียนจบดนตรีคลาสสิกเพียงเพื่อจะสอนคนอื่นต่อไป แทนที่จะนำสิ่งที่พัฒนาฝึกฝนหรือว่าความสามารถของตัวเองไปแสดงออกมาให้เป็นที่ประจักษ์ การสอนควรเป็นสิ่งท้ายๆภายหลังการประสบความสำเร็จในสายอาชีพไปแล้ว มันเป็นสิ่งที่น่าเสียใจที่เห็นคนจบการศึกษาที่เกียวกับดนตรีเป็นจำนวนมากแต่ไม่สามารถเข้าสู่เวทีการแสดงอย่างที่ผู้สอนตั่งใจให้เป็น แม้ผมจะคิดว่าสุดท้ายแล้วสังคมนักดนตรีคลาสสิกในไทยคงจะเปลี่ยนไปได้ยาก ถ้าไม่มีกระแสที่เอาจริงๆมาไวไปไวเหมือนกับกรณีคุณบัณฑิต อึ้งรังษีที่เอาจริงๆก็ไม่ได้เก่งกาจหรือเป็นรู้จักในระดับโลกจริงๆ เหตุผลหลักๆคือคนไทยไม่ได้สนใจในศิลปะไปมากกว่าที่รัฐบาลย่ำเตือนว่าเป็นตัวตนของชาติ ไม่ได้ตระหนักหรือเข้าใจว่าศิลปะมีความสำคัญว่าสำคัญอย่างไหร่ไปมากกว่าความฉาบฉวยไปธรรมดา ศิลปะกลายเป็นเรื่องของคนมีอันจะกินไปเท่าเอง แม้ผมเองจะไม่ใช่คนที่จะมาปลุกกระแสเรื่องพวกนี้แต่ผมก็อยากจะเชื่ออยากจะฟังในสิ่งที่นักดนตรีไทยสามารถทำได้ (คงเพราะออกจากประเทศไทยไม่ได้เหมือนกัน)