คราวนี้ภาพปกของผมอาจจะแตกต่างจากที่เคยทำแต่ละตอนมาบ้างแล้ว เอาจริงๆผมอยากจะใส่ภาพที่มีความแตกต่างกันบ้างตามไอเดียหรือหัวข้อที่ผมต้องการจะสื่ออีก ด้วยหวังว่าประเด็นที่ผมจะเขียนในหัวข้อประจำสัปดาห์มีรายละเอียดเพิ่มขึ้นมากกว่าตัวอักษร

นับจากที่ผมไปดูคอนเสิร์ตทั้งในไทยที่มีวงไทยแสดงหรือที่ต่างชาติเข้ามาแสดงในพักหลังเป็นจำนวนมากและจากที่กล้าไปดูที่ต่างประเทศหลายครั้ง หลังจากที่ผมได้เห็นถึงเรื่องคอนเสิร์ตที่ประสบความสำเร็จ(ที่มีไม่มากนัก)และล้มเหลวมาหลายครั้ง หลายครั้งจากความล้มเหลวนักดนตรีไทย (บางส่วน) มักจะโทษการไม่ให้ความสำคัญของรัฐบาลที่ไม่ส่งเสริม ทั้งที่จริงๆแล้วส่งเสริมมากกว่านักดนตรีเข้าใจมาก หรือแม้แต่พยายามโปรโมตนักดนตรีเองผ่านสื่อ (จากที่ผมเคยวิจารณ์ในเรื่องนี้มาแล้วหลายครั้งก็ตามว่าถ้าไม่พัฒนาความสามารถมันจะส่งเสริมได้น้อย) แต่ผมได้สังเกตว่ามันจะมีปัจจัยบางอย่างที่ส่งผลถึงคุณภาพของคอนเสิร์ตโดยรวมได้

แล้วที่นี้ผมจะมาพูดถึงปัจจัยที่จะให้ให้คอนเสิร์จประสบความสำเร็จที่จริงๆแล้วสามารถนำไปปรับใช้กับวงการดนตรีหรือศิลปะประเภทอื่นๆได้เช่นกันที่พอจะแบ่งปัจจัยหลักออกเป็น 3 ส่วนเปรี่ยบเป็นสามเหลี่ยมที่ค่อยค่ำให้สมดุลระหว่างกัน อาจจะไม่สมบูรณ์ได้ทั้ง 3 ด้านแต่จำเป็นต้องมีให้ครบ และถึงแม่ว่ามันจะพูดอย่างง่ายๆแต่ว่ากลับมีประเด็นหยิบย่อยมากซ่อนอยู่ ประกอบไปด้วย

1. Budget หรือเงินทุน อันนี้มาจากหลายปัจจัยแต่ที่สำคัญมากก็คือการจัดการของวงเอง สปอนเซอร์ หรือแม้แต่การโปรโมตการแสดงต่างๆ
2. Musician Quality หรือคุณภาพของนักดนตรีที่ทั้งวงออเคสตร้าที่คุณภาพในการแสดงที่ผ่านๆมารึไม่ นักดนตรีเดี่ยวที่มีชื่อเสียง หรือแม้แต่วาทยากรที่เป็นที่รู้จักรึเปล่า แม้แต่วงเล็กๆที่รวมคนที่มีความสามารถรึไม่
3. Audience Interest หรือความสนใจของผู้ชมที่มีต่อการแสดงที่จะชม ที่อาจจะรวมไปถึงความเข้าใจในดนตรีของผู้ชม การตอบรับการจัดการแสดง หรือแม้แต่กระแสที่ได้รับการคอนเสิร์ตที่ผ่านๆมาด้วย

แล้วที่นี้มันก็คงจะน่าเศร้าถ้าผมบอกว่าในประเทศไทยโดยเฉพาะวงออเคสตร้าของไทยขาดทั้ง 3 อย่างเลย วงการดนตรีคลาสสิกไทยถูกทำให้เป็นเพียงแค่การศึกษาทั้งในแง่ของการเรียนเพื่อเสริมสร้างประสบการณ์และการเรียนรู้เพื่อสอบเท่านั้น ทำให้วงต่างประเทศมาแสดงก็ได้รับความสนใจมากจนเกือบเต็มในทุกรอบการแสดง แต่วงไทยกลับไม่มีใครรับรู้เลยแม้บัตรจะไม่แพงนัก (จนผู้จัดขาดทุนแน่นอน) แล้วมันช่างน่าเสียดายที่ผมเองก็คงไม่อยากไปดูคอนเสิร์ตฟรีของอาจารย์ดนตรีที่มีแต่เพื่อนนักดนตรีเท่านั้นที่ไปดูมันคงรู้สึกเศร้าจนเกินไป

จริงๆแล้วผมอยากจะขยายความในการอธิบายมากกว่านี้แต่ว่าเพื่อความกระชับและส่งสัญญาณให้กับผู้จัดคอนเสิร์ตในอนาคตว่าถ้าต้องการให้การจัดการแสดงประสบความสำเร็จควรจะค่อยพัฒนาจากจุดไหนบ้างเหมือนกับการสร้างสามเหลี่ยมเพราะทุกส่วนล้วนมาความสำคัญทั้งหมด