ในช่วงที่ผ่านมานี่มีกระแสข่าวเรื่องที่สำคัญที่สุดเกี่ยวข้องกับวงการดนตรีคลาสสิกในบ้านเราอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้นั่นคือการที่สถานีวิทยุจุฬาได้ลดเวลาออกอากาศลงให้ปิดสถานีตั้งแต่ 18 นาฬิกาจากเดิมที่เป็นเวลาเที่ยงคืนโดยเอาเพลงชาติช่วงเย็นเป็นสัญญาณปิดสถานีไปเลย แล้วนั้นทำให้รายการเพลงดนตรีคลาสสิกจากสถานีวิทยุจุฬาที่เคยเป็นรายการที่เป็นที่นิยมที่เมื่อก่อนหน้านั้นออกอากาศทุกวัน ตั้งแต่ 4 ทุ่มถึงเที่ยงคืนอันเป็นรายการสุดท้ายของทุกวัน (ที่เอาจริงๆแล้วมันเป็นการบันทึกเสียงในช่วงบ่ายของแต่ละวันก่อนจะเผยแพร่) ให้กลายเป็นรายการออกมีเฉพาะทุกช่วงเย็นวันเสาร์แทน (ที่เมื่อก่อนนั้นผมก็เคยเอารายการ Just Jazz มาลงเมื่อหลายปีก่อนแล้ว) ทำให้หลายคนทั้งนักวิชาการที่แสดงความไม่พอใจและนักฟังดนตรีขาจร (ที่ต้องการจะเพลงก่อนนอน หรือฟังน่าเบื่อจนง่วงนั้นแหละ ไม่ได้สนใจในดนตรีคลาสสิกไปมากกว่าให้ฟังไปเพลินๆ) รู้สึกเสียดายเป็นจำนวนไม่น้อยเลย แม้ว่าผมจะเคยพูดเรื่องนี้มาบ้างแต่ผมก็อยากจะเขียนถึงความเป็นมาอย่างสั้นๆสักหน่อยนั้นก็คือรายการนี้มีหลังการก่อตั้งของสถานีวิทยุจุฬาไม่นานนักโดยอาจารย์ของมหาวิทยาลัย (ที่ไปรับวัฒนธรรมการฟังเพลงดนตรีคลาสสิกในสมัยที่เรียนที่ประเทศในยุโรปและอเมริกา) แล้วนำมาเผยแพร่ต่อๆกันมาหลายคน จนกระทั่งต่อมาสีส้ม เอี่ยมสรรพางค์ (ดำเนินรายการ) และ สดับพิณ รัตนเรือง (จัดรายการและเขียนบท) รับช่วงต่อในการดำเนินรายการนี้เป็นต้นมาตั้งแต่ปี 2533 นับเป็นรายการวิทยุที่มีมาอย่างต่อเนื่องมากที่สุดรายการหนึ่ง ก่อนที่จะยุติออกอากาศไปอยู่พักหนึ่งแล้วกลับมาใหม่ในระหว่างปี 2564-2566 ในช่วงที่มีการปรับผังรายการรีแบรนด์ดิ้งอยู่หลายครั้งในช่วงค่ำของสถานีจนมาเป็นแบบที่เรารู้จักในตอนนี้ สิ่งที่มันเป็นเสน่ห์หรือเอกลักษณ์ของรายการนี้คือเป็นการดำเนินรายการช่วงดึกทุกวันที่คนสามารถจดจำได้ง่าย ในการเลือกเปิดเพลงที่ไม่หนักหน่วงเท่าไหร่นักและอธิบายเรื่องราวความเป็นมาได้อย่างที่รื่นหู การพูดที่เอาจริงๆแล้วก็หวังให้มีคนสนใจในเพลงคลาสสิกให้มากขึ้น ความคิดเห็นส่วนตัวของผมที่ต่อรายการนี้คือผมไม่ได้ฟังรายการนี้บ่อยนักแม้แต่ในโอกาสที่ยังเคยออกอากาศทุกวันเพราะผมก็ฟังทางซีดีและพอตแคสต์ทุกวันอยู่แล้ว อาจจะฟังอยู่บ้างถ้ากลับบ้านดึกจากที่ไปฟังคอนเสิร์ตที่ศูนย์วัฒนธรรมที่กว่าจะถึงเกือบๆเที่ยงคืน ถึงแม้ว่าจริงๆแล้วมีรายการที่เกี่ยวข้องกับดนตรีคลาสสิกเป็นจำนวนำไม่น้อยอยู่ในสถานีวิทยุจุฬาก็เยอะ แต่รายการนี้ดำเนินอย่างต่อเนื่องเป็นเวลานานและรายการเหล่านั้นเน้นไปที่การแนะนำสังคมของนักดนตรีคลาสสิกที่ผู้ฟังส่วนใหญ่ไม่สนใจ ผมว่าสาเหตุที่นำไปสู่การลดเวลาของสถาณีมีอยู่ 3 ประเด็น

• การตัดลดงบประมานลงสถานีวิทยุจุฬา ต้องยอมรับว่าการรักษาคลื่นวิทยุในปัจจุปันต้องให้งบประมาณสูงขึ้นต่อเนื่อง และนอกจากจะไม่สามารถหารายได้อื่นไปมากกว่างบประมาณของมหาวิทยาลัยเองแล้ว ยังพบว่าผู้ฟังโดยรวมยังมีน้อยลงไปเรื่อยๆตามกาลเวลาอีกด้วย ยิ่งออกอากาศนานมากๆมันก็ไม่คุ้มค่าในระยะยาวให้เห็นผลที่แท้จริงได้
• การแข่งขันแย่งเวลาของคนที่สนใจในช่วงดึก ต้องยอมรับว่ารายการของสถานีวิทยุจุฬาในช่วงคำหลังข่าวตั้งแต่ 2 ทุ่มถึงปิดสถานีในช่วง 5 ปีหลังสุดนั้นถ้ามีข่าวด่วนและสำคัญจริงๆแล้วมันก็ไม่น่าสนใจกับกลุ่มผู้ฟังเป้าหมายเลย อีกทั้งยังเป็นช่วงเวลาที่คนทั่วไปมีโอกาสทำกิจกรรมอื่นๆ มากกว่าฟังการวิทยุอีกด้วยและกว่าจะมาถึงรายการเพลงดนตรีคลาสสิกนั้นคือ 4 ทุ่มที่คนฟังก็มีจำนวนน้อยอีกต่างหาก
• สภาพร่างกายของคุณสีส้ม เอี่ยมสรรพางค์และสดับพิณ รัตนเรืองเองนั่นแหละ ถ้าผมคำนวนอายุไม่ผิดคุณสีส้มน่าจะเกือบ 70 ปีแล้ว แม้ผมไม่รู้ว่าสดับพิณอายุเท่าไหร่แต่ว่าก็น่าจะไม่น้อยเช่นกัน มันอาจจะไม่สะดวกที่อายุมากขึ้นจะทำรายการได้อย่างต่อเนื่องไปได้และดูว่าการจะหาผู้สืบทอดก็ไม่ง่ายอีกเช่นกัน ถ้ารายการนี้ไม่สามารถดำรงได้ต่อเนื่องได้มีผลต่อความดำรงเวลาออกอากาศของทางสถานีโดยตรงเลยที่เดียว

การแก้ไขปัญหาที่ดูจะน่าพอใจในความคิดเห็นของผมคือขยายเวลาในการออกอากาศให้ไปจบก่อน 2 หรือ 4 ทุ่มของทุกวัน (ถ้าการกระจายเสียงจากสถานีวิทยุกระจายเสียงยังจำเป็นต้องออกอากาศอยู่ในเวลา 1 ทุ่มถึง 2 ทุ่ม) แล้วให้รายการนี้เป็นรายการชูโรงไปเลย โดยอาจจะนำเทปเก่าที่เคยผลิตมากแล้วมาออกอากาศซ้ำบ้าง เพราะมีการบันทึกเก็บไว้หลายสิบปีน่าจะสามารถนำมาฟังใหม่แล้วไม่รู้สึกเลยว่าล้าสมัยเลย แล้วในขณะเดียวกันหากว่าจะต้องมีการเปลี่ยนผู้ดำเนินรายการอีกครั้งหนึ่งยอมรับกันจริงๆ มันก็ไม่ง่ายที่จะหาผู้สืบทอดได้ ยอมรับว่าเป็นวิธิที่คนส่วนใหญ่สามารถเข้าถึงการฟังดนตรีคลาสสิกมากที่สุด ก็อาจจะหวังว่าในอนาคตหากมีเปลี่ยนผู้ดำเนินรายการใหม่เนื่องจากสุขภาพของผู้จัดเดิมจะทำให้ผู้ฟังส่วนใหญ่สามารถยอมรับได้