ถึงช่วงหน้าร้อนของปีที่ประเทศไทยแล้ว เอาจริงๆเมืองไทยก็ร้อนขึ้นทุกวันเลย มาเข้าประเด็นที่ผมสนใจที่เกี่ยวกับดนตรีคลาสสิคกันบ้าง เมื่อไม่นานมานี่เห็นในเฟสที่ประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับสถาบันดนตรีกัลยาณิวัฒนา เอาจริงๆผมเคยไปหลายครั้งแล้วและมีเรื่องราวที่น่าสนใจมาบอกก็ไม่น้อย แต่สำหรับคราวนี้ผมเห็นฐานข้อมูลวิทยานิพนธ์ที่ของสถาบันฯที่มาจากการศึกษาและวิจัยระหว่างทำงานของบัณฑิตที่เอาจริงๆคือนักดนตรีอาชีพแทบทั้งสั้นมาเขียนเพื่อขยายองค์ความรู้หรือปรับวิทยฐานะของตัวเอง จริงๆแล้วมันก็ไม่ผิดหรอกถ้าการทำงานในสายวิชาการมันสามารถทำให้ก้าวหน้าในสายอาชีพของตัวเองให้ก้าวหน้ายิ่งขึ้นได้ เพราะนักดนตรีคลาสสิกอาชีพในไทยถ้าไม่มีการสอนเข้ามาด้วยมันยากที่จะอยู่ได้ด้วยตัวเองจริงๆ ในหน้านี้ https://sites.google.com/pgvim.ac.th/pgvim-thesis/thesis เท่าที่ผมอ่านหัวข้อต่างๆผ่านตาไป ผมเตะตากับหัวข้อของคุณกัลยาณ์ พงศธร ในเรื่อง "การส่งเสริมความนิยมและเผยแพร่การเล่นปฏิบัติปิคโคโลแก่วงการดนตรีคลาสสิกในประเทศไทย" ผมเลยหยิบขึ้นมาอ่านแบบผ่านๆถึงแม้จะไม่ทั้งหมดแต่ว่าไม่ได้แค่บทคัดย่อมาแน่นอน ความรู้สึกที่อ่านเหมือนจะไม่มีอะไรพิเศษแต่ที่สิ่งที่เธอเขียนเหมือนอ่านชีวประวัติในแง่ของความเป็นนักดนตรีของเธอว่ามาอย่างไร ผลงานที่ชอบฟังในประเภทคลาสสิก อธิบายบริบทของการเรียนการสอนตลอดจนความก้าวหน้าในงานนักดนตรีไปเป็นส่วนมากเลยที่เดียวโดยเฉพาะปิคโคโลว่าจะสามารถเป็นได้อย่างไร อีกทั้งยังพูดถึงแนวทางการสอนนักดนตรีตามหลักสูตรต่างๆรวมไปถึงการทำสื่อการสอนต่าง แนวทางการวิเคราห์ดนตรีเพื่อการแสดง โดยเฉพาะผลงานที่เล่นในคอนเสิร์ตเดี่ยวอย่าง Vivaldi Piccolo Concerto in C Major (RV 443) และการฝ่าฟันกับปัญหา(เดิมๆ)ของการเป็นนักดนตรีคลาสสิกในไทยอีกด้วยโดยเฉพาะในช่วงของภาวะโรคระบาดอีกด้วย ผมรู้ว่าคงไม่มีคนไหนสนใจที่อ่านผลงานทางวิชาการอย่างวิทยานิพนธ์ถ้าไม่ใช่อาจารย์ตรวจหรือว่าคนที่สนใจจะทำวิจัยต่อจริงๆ แล้วยิ่งเป็นงานที่เกี่ยวกับดนตรีคงยากอีกที่จะมีคนมาสนใจแต่ว่าผมก็เผลอไปอ่านจนได้ อย่างไรก็ตามก็เป็นสิ่งที่ดีที่ผมจะเห็นถึงหลักฐานเล็กๆของการเป็นนักดนตรีได้อย่างดี ผมเองก็ถ้าเห็นก็อยากจะอ่านผลงานทางวิชาการอีกเพื่อสร้างความรู้และความเข้าใจในดนตรีคลาสสิกตะวันตกมากขึ้นอีก สุดท้ายนี้การทำงานในสายวิชาการของดนตรีคลาสสิกในประเทศไทยดังที่กล่าวมามันก็ไม่ผิดอะไร แต่การที่มีนักดนตรีในระดับแนวหน้าในไทยจำนวนมากที่ต้องทำแบบนี้มากกว่าจะสนใจในการแสดงจริงๆเป็นจำนวนมาก มันก็ยิ่งตอกย่ำถึงความห่างเหินจากคนไทยของศิลปะการแสดงที่ไม่ใช้แนวทางที่รัฐไทยสนับสนุนได้เป็นอย่างดีที่ไม่สามารถดึงให้คนมาสนใจได้มากพอและผมเองก็ยอมรับว่าคงแก้ไม่ได้ด้วยเพราะเป็นนิสัยคนไทยที่ไม่ได้ให้ความสำคัญกับศิลปะและที่ยุโรปเองก็มีปัญหานี่ไม่ต่างกันแต่ก็ยังมีคนสนับสนุนมากกว่าไทยอยู่เท่านั้นเอง