สำหรับในสัปดาห์นี้ผมอยากจะเขียน 2 เรื่องที่เกียวกับดนตรีคลาสสิกบ้านเราที่มีประเด็นเชื่อมโยงอย่างมีนัยยะสำคัญสักหน่อยจนอยากจะออกมาวิจารณ์นักดนตรีคลาสสิกไทยแบบตรงๆไม่ไว้หน้าบ้าง
เมื่อไม่นานมานี้ผมได้สังเกตเฟสของนักดนตรีคลาสสิกไทยคนหนึ่งที่ได้ไปเที่ยวญี่ปุ่นเป็นเวลาสองอาทิตย์ที่ถือว่าเป็นตลาดดนตรีคลาสสิกใหญ่ที่สุดในเอเชียและใหญ่เป็นรองแค่ชาติที่เป็นต้นกำเนิดหรือในอเมริกาเสียด้วยซ้ำ โดยได้ไปทำหลายสิ่งหลายอย่างที่เกียวกับดนตรีมากมาย เช่นการไปชมคอนเสิร์ต(ที่ไม่มีวันจะจัดในประเทศไทยอย่างแน่นอน) ซื้อของที่เกี่ยวกับดนตรีอย่างอุปกรณ์ดนตรีหรือแผ่นเสียงหรือซีดี และอาจจะทำอะไรที่นักท่องเที่ยวไทยทั่วไปจะทำกันบ้าง (ซึ่งก็ถือว่านานถ้าเทียบกับคนไทยที่ไปๆกัน) แล้วเมื่อคำนึงถึงว่าสมาชิกนักดนตรีไทยวงนั้นก็มีจบจากต่างประเทศโดยเฉพาะในเยอรมันนี ออสเตรีย อังกฤษหรืออเมริกาที่มีจำนวนไม่น้อยนี้ก็น่าจะพอประมาณการได้ว่านักดนตรีไทยเองก็มีความรู้และข่าวสารเกี่ยวกับวงการดนตรีคลาสสิกในระดับโลกมาไม่น้อยเหมือนกัน (หรืออาจจะมากกว่าที่ผมคิดไว้เสียด้วยซ้ำเพราะผมก็รู้จากมุมมองคนคนภายนอก) แต่อย่างไหร่ก็ดีผมกลับตระหนักว่าบทบาทของนักดนตรีไทยหรือประเทศไทยที่มีความเกี่ยวข้องกับวงการดนตรีคลาสสิกในระดับสากลแทบไม่มีเลยเทียบไม่ได้กับมาเลเซีย อินโดนิเซียหรือแม้แต่เวียดนาม ไม่ต้องพูดถึงสิงคโปร์ที่เขาไปไกลมากๆแล้ว ถ้าให้พูดกันตามตรงไทยเรามีทรัพยากรที่เกี่ยวกับดนตรีเป็นจำนวนมากอาจารย์มีจำนวนมากจากที่สำเร็จการศึกษาจากสถาบันชั้นนำต่างๆในยุโรปไม่แพ้ชาติที่ว่าเลย แต่ดูเหมือนว่าสิ่งที่ตอบสนองออกไปกลับมีไม่มากมากนัก ถ้าเข้าใจไม่ผิดที่สมาชิกบางส่วนของวงนั้นได้ไปแสดงที่เยอรมันที่ Elbphilharmonie หนึ่งครั้งก็มาจาก Connection ของผู้สนับสนุนที่จะจัดอุปรากรในปลายเดือนนี้ (ที่ผมคงไม่สนใจจะเข้าไปชมอยู่แล้ว) ผมไม่แน่ใจว่านักดนตรีบ้านเราไม่มีโอกาสได้แสดงฝีมือเพราะคุณภาพที่สู้ไม่ได้หรือว่าไม่ได้รับการสนับสนุนกันแน่ แต่จากที่ผมฟังวงนั้นเล่นหลายครั้งก็รู้สึกว่าความสามารถของเรานั้นยังห่างชั้นกับวงอื่นๆในเอเชียไม่ต้องพูดถึงในยุโรปเลย แม้ผมจะคิดว่าการสร้าง "Soft Power" ของบ้านเราเพื่อต่อยอดในอุตสาหกรรมท่องเที่ยวนั้นจะพัฒนาวงการอย่างดนตรีคลาสสิกในบ้านเราได้อย่างไรแต่ว่าในตอนนี้ผมยังมองไม่เห็นอนาคตที่สดใสในตอนนี้เลย
อีกเรื่องนึงคือจากช่วงที่ผ่านมาที่ผมหาคอนเทนต์ที่เกี่ยวข้องกับดนตรีคลาสสิกมาฟังมาศึกษา แล้วค้นพบว่าเนื้อหาคอนเทนต์ส่วนใหญ่ในโลกและเกือบทั้งหมดในบ้านเรามาจากนักดนตรีคลาสสิคทำกันเอง โดยมีจุดประสงค์เพื่อโปรโมตผลงานตัวเองและต้องการให้ให้มีผู้ฟังมาฟังในคอนเสิร์ตของพวกเขา ถ้ามองในมุมของคนนอกอย่างผม ผมว่ามันมีเยอะเกินไปเสียด้วยซ้ำที่จะมาแนะนำคนฟังหน้าใหม่ให้มาฟัง สิ่งที่ผมต้องการมากกว่าคือประเด็นที่มีอะไรที่น่าสนใจที่นักดนตรีจะหยิบมาให้ฟังบ้างมากกว่า และอยากได้ยินจากคนที่ฟังด้วยกันอย่างนักวิจารณ์ดนตรีบ้างว่ามีประเด็นอะไรที่น่าสนใจมาพูดคุยเหมือนในเชิงการเมือง แนะนำข้อมูลที่สามารถต่อยอดในชีวิต อะไรคือดนตรีที่สามารถนำมาสร้างประเด็นใหม่ที่น่าสนใจ ซึ้งสิ่งเหล่านี้นักดนตรีไม่ได้สนใจเลย เพราะพวกเขามองแต่สิ่งที่พวกเขาอยากนำเสนอเพียงอย่างเดียว อีกทั้งเอาจริงๆแล้วสิ่งที่ทำให้คนฟังจะมีจำนวนมากขึ้นในการแสดงต่อๆไปที่แท้จริงคือคุณภาพการแสดงและการสร้างเนื้อหาที่น่าสนใจให้คนภายนอกได้รับรู้มากกว่า จริงอยู่ที่ว่าไม่มีใครจะรู้เนื้อหาที่เกี่ยวกับดนตรีคลาสสิคได้ลึกซื้งไม่ว่านักดนตรีเองนั้นแหละ แต่มันจะมีประโยชน์อะไรที่ไม่มีคนฟังที่อาจจะรู้เรื่องของดนตรีคลาสสิกน้อยกว่าล่ะ