เมื่อวันเสาร์ที่รายการนี้ออกอากาศนี้ที่จริงๆแล้วผมไม่ได้ฟัง ผมทำสิ่งที่เรียกว่าระห่ำที่สุดของการเป็นนักฟังดนตรีคลาสสิกครั้งหนึ่งคือการฟัง 2 คอนเสิร์ตติดๆกัน นั้นคือตอนบ่ายเดินทางไปที่ศาลายาไปฟัง Thailand Philhamonic จนจบที่มันก็ยาวเอาเรื่องอยู่แล้ว พอจบก็ออกมารีบไปต่อที่ห้วยขวางเพื่อฟัง Royal Bangkok Symphony จนจบเรียบร้อย พูดตามตรงมันเหนื่อยที่ทรมานเอาเรื่องทั้งการฟังและการเดินทางไปฟังด้วย แต่สิ่งหนึ่งที่ได้มาแน่ๆคือ แนวทางของ Character เสียงจากทั้ง 2 วง ที่แตกต่างจนรู้สึกได้และมีความคงที่ในคุณภาพ (ที่อาจจะไม่เสถียรเท่าไหร่ แล้วแต่บทบาทของ Conductor) ไม่ว่าจะเป็น acoustic เอง รึแม้แต่ความสามารถของนักดนตรีทุกๆกลุ่มที่มีนักดนตรีอาวุโสที่กลายเป็นฐานที่ถ้ามันดีจะดีอย่างต่อเนื่อง แต่ถ้าไม่ดีมันจะพลาดแล้วพลาดอีก เพี้ยนแล้วเพี้ยนอีก เนื่องจากจุดเริ่มต้นของผมที่มาเป็นนักฟังหรือแม้แต่การเป็นนักวิจารณ์เองก็มาจากการฟังบันทึกเสียงไม่ได้มาจากการเป็นนักดนตรีมาก่อน อีกทั้งการฟังแบบที่ซื่อตรงจริงๆไม่เข้าข้างมันทำให้เราโดดเดียวจากการเข้าสังคมคนฟังตามไปด้วย (ถึงแม้ว่าขาประจำหรือคนขายตั๋วจะคุ้นหน้าคุ้นตาบ้างก็เถอะ) เพราะมันจะทำให้เกิดความลำเอียงได้ และสามารถบรรยายความรู้สึกได้ชัดเจนนั้นเอง การนั่งฟังรวมไปถึงการวิจารณ์ดนตรีเป็นสิ่งที่ง่ายเลยขึ้นเมื่อมีการฟังอย่างต่อเนื่อง เรียกรู้และฝึกฝนไปอย่างต่อเนื่อง (ถึงไม่มีโรงเรียนสอนเรื่องเหล่านี้ก็เถอะ) แต่การที่เข้าใจในทฤษฎีดนตรีอย่างคราวๆได้มันจะช่วยเรารู้สึกได้เองว่าการฟังของเรานั้นดีหรือไม่ ไม่ใช่แค่ฟังและปล่อยให้มันผ่านไปแบบไม่ได้เรียนรู้เลย อาจจะบอกว่ามันเป็นการปืนบันไดฟังก็ตาม แต่ถ้าฟังไปเรื่อยๆจนถึงเวลาหนึ่ง อาจจะไม่กี่เดือนไปจนถึงหลายปี ก็เชื่อว่าคุณก็จะสามารถเข้าใจได้สักวันหนึ่ง (แต่การอธิบายมันคงอาจจะต้องมีหลายทักษะสักหน่อย) ปล.และนอกจากนี้ในระหว่างเริ่มฟังที่ห้วยขวางอยู่นั้น มีคนๆหนึ่งมาทักเราอีกด้วยรู้แปลกใจไม่น้อยเลย ว่ามีคนสังเกตเราด้วย