คนเราทุกคนมีผู้ให้กำเนิดคือ พ่อ แม่ รวม 2 คน มีปู่ ย่า ตา ยาย รวม 4 คน พ่อแม่และปู่ย่าตายายของเราแต่ละคนต่างก็มีพ่อแม่ผู้ให้กำเนิด 2 คน และ ปู่ย่าตายายรวม 4 คนเช่นกัน ซึ่งนั่นหมายความว่านับย้อนไปหนึ่งรุ่น จำนวนบรรพบุรุษของเราจะเพิ่มขึ้นสองเท่า คือ จาก 2 เป็น 4 เป็น 8 ต่อไปเรื่อย ๆ ซึ่งหากนับถอยไป สิบรุ่น เราจะมีบรรพบุรุษถึง 1,024 คน และหากรุ่นพ่อแม่มีอายุเฉลี่ย มากกว่าลูก 25 ปี นั่นหมายความว่าภายในช่วงระยะ 250 ปี บรรพบุรุษของเราทั้งสิบรุ่น หรือทั้ง 1,024 คนอาจจะยังอยู่ครบ

ข้อสันนิษฐานนี้ ใช้ได้กับทุกคนในโลก เพราะฉะนั้นทุกคนจึงมีบรรพบุรุษ ที่มีชีวิต 1,024 คน ภายในช่วง 250 ปี คำถามก็คือ ถ้าเป็นแบบนี้ ทำไมจำนวนประชากรโลกเมื่อ 250 ปีก่อน จึงน้อยกว่าในปัจจุบันมาก ข้อสันนิษฐานนี้ผิดพลาด ตรงไหนกัน?

คำตอบก็คือ จำนวนที่ว่ามาตามทฤษฎีนั้นถูกต้อง แต่สิ่งที่เราลืมคำนึงถึงก็คือ แต่ละครอบครัวอาจมี ลูก หลาน เหลน โหลน ได้หลายคน ซึ่งจะมีบรรพบุรุษชุดเดียวกัน เช่น ถ้าเรามีพี่สาว เราและพี่สาวต่างก็มีปู่ย่าตายายรวม 4 คน แต่ว่าปู่ย่าตายายของเราและพี่สาวนั้นเป็นคนเดียวกัน ส่วนคนสองคนที่เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน จำนวนปู่ย่าตายายของสองคนรวมกันก็มี 6 คน เท่านั้น

จริงอยู่ ที่ในช่วง 250 ปี เราแต่ละคนมีบรรพบุรุษราว 1,000 คน แต่บรรพบุรุษส่วนใหญ่เหล่านั้นก็เป็นบรรพบุรุษของเพื่อนๆ และของคนอื่นที่เราไม่รู้จักด้วย นี่จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมคนยุคก่อน ถึงมีจำนวนน้อยกว่าปัจจุบันมากนั่นเอง และความจริงอีกข้อที่ปฏิเสธไม่ได้ ก็คือเราทุกคนล้วนเกี่ยวข้อง เป็นญาติกัน ไม่ทางใดก็ทางหนึ่งครับ