คอร์สการฝึกอบรมกรรมฐานเบื้องต้นเพื่อการพัฒนาจิต เพิ่มคุณภาพชีวิตและประสิทธิภาพในการทำงาน รุ่น 63 วันที่ 25-31 ตุลาคม พ.ศ. 2566ณ พุทธสมาคมแห่งประเทศไทย ในพระบรมราชูปถัมภ์โดย พระกิตติวิมลเมธี⁠ (สุชีพ สุธมฺโม) วัดบุปผารามวรวิหาร

ตัวรู้ที่เป็นอิสระคือรู้ที่เราไม่ได้เข้าไปแทรกแซง เป็นอิสระคือรู้ที่ประกอบด้วยสติสัมปชัญญะ เกิดจากการระลึกรู้ รู้ที่เกิดจากการระลึกรู้เรียกว่ารู้ที่เป็นอิสระ และระลึกรู้ที่จะเป็นตัวผู้รู้ที่จะนำไปสู่ความตั้งมั่นดังกล่าวนั้น ระลึกรู้นั้นต้องระลึกรู้ตรงต่อกายต่อใจเท่านั้น ระลึกไปที่กายแล้วก็รู้ในส่วนที่ระลึก ระลึกไปแล้วรู้ส่วนที่ระลึก ตัวสัมปชัญญะนั้นคือรู้ที่ระลึก ระลึกตรงไหนรู้ตรงนั้น ระลึกรู้จึงอยู่ด้วยกัน รู้ลึกรู้นี้ถ้าตรงไปที่กายต่อเนื่องบ่อยๆก็จะตกเป็นความตั้งมั่น ความตั้งมั่นที่เกิดจากการระลึกรู้ จากการเพียรรู้ เมื่อเราเพียรรู้ตรงต่อเนื่องเรื่อยๆก็จะเกิดเป็นความตั้งมั่น ความตั้งมั่นนี่แหละมันเป็นองค์ประกอบ7อย่าง พระพุทธเจ้าสอนไว้ชัดตรงนี้ เมื่อมีความตั้งมั่นนิ่ง มันก็เห็นอะไรผิดมันก็เห็น เห็นอันนี้ผิดเห็นอันนี้ถูกเห็นนั้นเป็นสัมมาทิฏฐิ อะไรปรากฏตามความเป็นจริงมันก็จะเห็นตามความเป็นจริง อะไรผิดมันก็เห็นอะไรถูกก็เห็น เห็นว่าอันนี้ผิดเห็นว่าอันนี้ถูก ความเห็นนั้นเป็นสัมมาทิฏฐิ เมื่อมีความตั้งมั่นแล้วมีความเพียรเข้าไป ระลึกเข้าไปในกุศลธรรม ในอกุศลธรรม เเล้วก็มีความพยายามในการเจริญกุศลธรรม พยายามในการละอกุศลธรรมความพยายามนั้นเป็นสัมมาวายามะ เรียกว่าเพียรชอบ มันมาจากไหนมาจากความตั้งมั่นถ้าไม่ตั้งมั่นมันจะไม่เห็นมันจะไม่รู้ พระพุทธเจ้าจึงบอกว่า เมื่อรู้มีวิหารนี้อยู่ วิหารนี้มีอยู่แล้ว จะมีเฉพาะผู้ที่รู้อยู่เห็นอยู่ รู้อยู่เห็นอยู่จะเกิดขึ้นไม่ได้ ถ้าผู้นั้นไม่มีรู้ที่เป็นกลางไม่มีความตั้งมั่น ยิ่งนิ่งยิ่งตั้งมั่น ยิ่งเห็นยิ่งรู้ในสิ่งที่ปรากฏ ไม่ได้เข้าไปรู้เข้าไปเห็นพยายามที่จะไปคิดรู้เรื่องนั้นเรื่องนี้ไม่ใช่นะมันต้องลงไปที่กายที่ใจนี้เท่านั้น ถ้าแจ้งในกายในใจจะแจ้งทั้งโลกธาตุ นี่จึงเป็นเอกายนมรรค จึงเป็นทางเดียวที่พระพุทธเจ้าสอน 

เมื่อรู้อยู่กับความตั้งมั่นได้แล้วมันไม่ได้ปรารถนาอะไร แต่มันทำหน้าที่รู้ รู้ต่อสิ่งที่ปรากฏ สภาพธรรมใดที่มันปรากฏตัว รู้นี้มันก็แค่รู้ คำว่าแค่รู้คือไม่ได้คิดรู้ไม่ได้แสวงรู้ไม่ได้ต้องการรู้ มันรู้อยู่นิ่งๆ แล้วมีสิ่งปรากฏมันก็แค่รู้ อะไรปรากฏก็แค่รู้ อะไรดับไปมันก็แค่รู้ อะไรเกิดก็แค่รู้ อะไรดับมันก็แค่รู้ ไม่ใช่คิดว่าแค่รู้ว่ามันเกิด ไม่ใช่คิดว่าแค่รู้ว่ามันดับ เพราะส่วนใหญ่จะหลงคิดว่ารู้ว่ามันเกิด หลงคิดว่ารู้ว่ามันดับ ทำไมจึงพูดว่าหลงคิดเพราะมันไม่มีความตั้งมั่น ทำไมรู้ว่าไม่มีตั้งมั่นก็จิตรู้นะมันไม่ได้เป็นกลาง มันหลงมาตั้งแต่คิดว่ารู้ คิดว่าเป็นอิสระคิดว่าเป็นธรรมชาติ หลงมาตั้งแต่แรกแล้ว ถ้าไม่หลงทำจิตให้มันถูกให้รู้บริสุทธิ์ สิ่งที่ถูกรู้เป็นอิสระ ความตั้งมั่นที่เกิดมันจะเกิดเป็นลำดับ มันจะถึงการริดรอนโมหะไปโดยลำดับ

พระพุทธเจ้าจึงใช้ลมหายใจเป็นสิ่งที่ถูกรู้อันเป็นธรรมชาติเพราะว่าเวลารู้ให้รู้ลมที่กระทบกับกายประสาท ลมนั้นคือลมจริงๆเป็นสภาวะจริงๆคือลมจริงๆ รู้ตรงต่อความจริงที่ปรากฏอันเป็นธรรมชาติของเขา รู้เป็นอิสระทำหน้าที่รู้ตรงต่อสิ่งที่ถูกรู้อันเป็นธรรมชาติของเขา คือลมหายใจ เวลาเรารู้ตรงต่อสิ่งที่เป็นธรรมชาติของลมหายใจแล้ว มันจะทำหน้าที่เพียงเฝ้าแค่รู้อยู่ดูอย่างนั้น แต่การเรียนรู้นี้ ผลมันมหาศาลมาก นอกเหนือจากการบ่มความตั้งมั่นแล้ว นอกเหนือจากการเจริญองค์ของมรรคแล้ว นอกจากการทำให้สติปัฏฐานทั้ง 4 บริบูรณ์แล้ว มันเป็นทางแห่งโพชฌงค์ มันเป็นโพธิปักขิยธรรม 37 ประการ องค์ธรรมแห่งการตรัสรู้ สติปัฏฐาน 4 สัมมัปปธาน 4 อิทธิบาท 4 อินทรีย์ 5 พละ 5 โพชฌงค์ 7 มรรคมีองค์ 8

อานาปานสติแค่ 2 ประโยค รู้ที่เป็นอิสระตรงต่อสิ่งที่ถูกรู้อันเป็นธรรมชาติของเขาจบเลย เพราะพระพุทธเจ้าบอกว่า

อานาปานสติอันผู้ใดอบรมแล้วทำให้มากแล้วย่อมบำเพ็ญสติปัฏฐาน 4 ให้บริบูรณ์ได้

สติปัฏฐาน 4 อันผู้ใดบำเพ็ญแล้วทำให้มากแล้วจะทำให้บำเพ็ญโพชฌงค์ 7 บริบูรณ์ได้

โพชฌงค์ 7 อันบุคคลใดอบรมแล้วทำให้มากแล้วจะทำให้ถึงวิชชาและวิมุตติ

เมื่อตัวรู้อยู่ที่ฐานอันเป็นที่ตั้งคือที่นิมิตได้ มีที่อยู่แล้วเป็นอิสระแล้ว ฝึกจนเกิดความชำนาญ พอมันสงบกายรู้ก็จะเด่นอยู่ที่นิมิตนี่คือการตั้งสติ แล้วก็เฝ้ารู้อยู่ตรงนั้น เมื่อตั้งสติขึ้นมาได้แล้วมันมีความตั้งมั่นอยู่แล้ว ก็ชำเลืองรู้ตัวนี้สังเกตสภาพธรรมที่ปรากฏ

#อานาปานสติ #สติปัฏฐาน #ปฏิบัติธรรม #สมาธิ #สมาธิภาวนา #นั่งสมาธิ #วิปัสสนา #วิปัสสนากรรมฐาน #ปัญญา #ธรรมะในชีวิตประจำวัน #ธรรมะ #พระธรรมเทศนา #พุทธศาสนา #คำสอน