Bambaşka bir ülkeye göç etmek zorunda kalmanın pek çok sebebi var. Savaşı, işsizliği, yoksulluğu ya da baskı ve şiddeti geride bırakmanın ötesinde, “insan onuruna yakışır bir yaşama ulaşabilmek” bazen bir mültecinin hayattan tek beklentisi… Hayal bile edilemeyen bir ütopyayı aramak için çıkılan bu belirsiz göç yolunun sonu bazen mültecileri nefret ve ayrımcılıkla dolu sokakların karanlığına çıkarıyor. Sessiz’in bu bölümünde, Muhacir Çocuk, LGBTIQ+ mültecilere yönelik şiddeti meşrulaştıran temel faktörü tek bir cümleyle açıklıyor: “Bana Kim İnanır ki?”

Tanınmayan veya yanlış tanınana dair olan nefretin günlük hayattaki karşılığını ‘’Araplar insan bile değil.’’ ile yaşıyor Ahmad... Ahmad’ın Türkiye’de geçirdiği üç senenin ardından kurduğu yaşamı geride bırakıp Libya’ya dönüş hikayesi mülteci ve göçmenlerin insan bile olmadıklarını var sayacak boyuta ulaşan ayrımcılığı gözler önüne seriyor.

‘’Bize neden geldiniz diye soruyorlar ama Suriye’de yaşam yok. Çocuğun hastalandığında götüreceğin hastane yok.’’ diye anlatıyor geliş sebebini İsmail. Sessiz’in ikinci bölümünde mülteci ve göçmenlere en sık yöneltilen ‘’İşimizi elimizden alıyorsunuz! ‘’, ‘’Neden savaşmıyorsunuz!’’ söylemlerinin mülteci ve göçmenlerin hayatlarındaki etkilerini konuştuk.

‘’Ya başıma birşey gelirse diye internetsiz asla dışarı çıkmam. Mülteci kadınların 'maddi ihtiyaçları' var diye kolay sanıyorlar." diye anlatıyor Nur mülteci kadınların günlük hayatlarında yaşadığı tedirginliği. Sessiz’in ilk bölümünde, mülteci ve göçmen kadınların yaşadıkları güvensizliği, maruz bırakıldıkları tacizleri ve bunların üstesinden nasıl gelmeye çalıştıklarını Nur ile konuştuk.