ความไม่ประมาทน่ะ คือ   ความไม่เผลอ ไม่เผลอละใจจดใจจ่อที

   เดียวนั่น อธิศีล อธิจิต อธิปัญญา นี่เรียกว่าผู้ไม่ประมาท

 ท่านจึงได้อุปมาไว้ ไม่ประมาท   ไม่เผลอด้วยอะไร?

 ไม่ประมาท   ไม่เผลอในความเสื่อมไปในข้างต้น ในปัจฉิมวาจา ไม่

   ประมาทไม่เผลอในความเสื่อมไป นึกถึงความเสื่อมอยู่เสมอ ให้เจอความ

   เสื่อมไว้เสมอ นึกหนักเข้า ๆ แล้วใจหาย

 เอ๊ะ นี่เรามาคนเดียวหรือ

 เอ๊ะ นี่เราก็ตายคนเดียวซิ   บุรพชนต้นตระกูลของเราไปไหนหมดล่ะ

 อ้าว ตายหมด   เราล่ะก็ตายแบบเดียวกัน

 ตกใจละคราวนี้   ทำชั่วก็เลิกละทันที

 รีบทำความดีโดยกะทันหันทีเดียว   เพราะไปเห็นอ้ายความเสื่อมเข้า

 ถ้าไม่เห็นความเสื่อมละก็   กล้าหาญนักทำชั่วก็ได้ ด่าว่าผู้หลักผู้ใหญ่

   ได้ตามชอบใจ

 ถ้าเห็นความเสื่อมเข้าแล้ว   กราบผู้ใหญ่ ปะหลก ๆ ๆ ทีเดียว

 เพราะเหตุอะไรล่ะ   เพราะเห็นความเสื่อมเข้า มันไม่ประมาท ถ้าว่า

   ประมาทเข้าก็ไปอีกเรื่องหนึ่ง เพราะฉะนั้นสำคัญนักความประมาท

   จาก พระธรรมเทศนา กัณฑ์ที่ ๑๖ เรื่อง ปัจฉิมวาจา