คอร์สอานาปานสติ วันที่ 8-12 ธ.ค. 66 ณ วัดบุปผาราม กทม. โดย พระกิตติวิมลเมธี (พระอาจารย์สุชีพ สุธมฺโม) ผู้ช่วยเจ้าอาวาส วัดบุปผารามวรวิหารสติที่เป็นอยู่มีอยู่แต่เดิม สติ คือ เจตสิก เจตสิก คือ อารมณ์ หรือ สิ่งที่เกิดขึ้นกับจิต เป็นตัวที่เขาเรียกว่า อุปการะต่อสิ่งที่เป็นกุศล อะไรที่ดีๆสติตัวนี้จะเป็นอุปการะ แต่มันยังไม่เป็นสัมมาสติ การที่จะให้สติที่เกิดขึ้นแล้วดับไปนี้ คือ มันเกิดแล้วดับอยู่แล้วนะ อย่างนั่งอย่างนี้ มันเป็นสติไปหมด แต่มันเกิดแล้วก็ดับ ทุกครั้งที่ทํางานเขาเกิดแล้วก็ดับ เพราะมันไปผูกเรียกรวมว่าเป็นกิริยาชีวิต สติเกิดปั๊บอยู่ในกิริยาชีวิต มันเป็นเจตสิก เหมือนกับความรู้สึกตัวอื่นๆที่มีอยู่ที่จิต ความรู้สึกตัวอื่นๆที่มันเกิดแล้วก็ดับ โกรธเกิดแล้วดับ พยาบาทเกิดแล้วก็ดับ อะไรต่างๆที่เป็นอารมณ์ความรู้สึกนึกคิด มันก็เกิดแล้วก็ดับ สตินี้เหมือนกัน มันก็เกิดแล้วก็ดับ บรรดาสิ่งที่เกิดดับในจิตนี้ ตัวสติเป็นตัวที่เกิดขึ้นมาแล้วอุปการะต่อกุศลธรรม เพราะฉะนั้นกุศลธรรมทุกตัวที่จะเกิดขึ้นได้ต้องอาศัยสติเป็นตัวอุปการะ สติตัวนี้จึงต้องเกิดบ่อยและมีกําลัง จึงจะทําให้กุศลธรรมมีกําลังในกิริยาชีวิต อะไรอื่นๆที่เป็นปัญหาในชีวิตที่มนุษย์ใคร่ที่จะออกมาตั้งแต่ต้น เช่นว่า ต้องการพ้นจากทุกข์ ไม่อยากจะทุกข์เพราะความแก่ ไม่อยากจะทุกข์เพราะความเจ็บ ไม่อยากจะทุกข์เพราะความตาย ไม่อยากจะทุกข์เพราะความโศก ไม่อยากจะทุกข์เพราะความร่ำไรรําพัน ไม่อยากจะมีทุกข์เพราะความพลัดพราก ไม่อยากจะมีทุกข์เพราะอกหักรักคุด ความทุกข์ทั้งหมดที่มนุษย์ต้องการออกมา มันจะออกมาไม่ได้เลยถ้าไม่รู้ มันก็จึงดิ้นรนกันไป ไหว้ สวดมนต์ บวงสรวง อ้อนวอน ขอพร ขอที่พึ่ง ไหว้ป่า ไหว้เขา ไหว้ต้นไม้ ขอให้ช่วยให้ข้าพเจ้าได้รอดพ้นจากความทุกข์นี้ แต่พระพุทธเจ้ามาค้นพบว่าทางเดียวคือการพัฒนาสติที่เป็นเจตสิกที่มันเกิดดับอยู่นี้ให้มีกําลัง แล้วมันจะทําการอุปการะต่อกุศลธรรมทั้งหมด จนมันเกิดเป็นความไพบูลย์

ตัวจิตที่มีอวิชชาอยู่ จะทําอย่างไรให้ตัวสติที่เกิดเป็นตัวที่จะอุปการะต่อกุศลธรรม ก็ต้องหยุดการให้อาหารกับอวิชชาและหยุดการเดินต่อตามอํานาจของอวิชชา จึงจะเป็นจุดที่ตั้งต้นของการที่จะให้สติที่จะเดินในทางสัมมาสติเกิดขึ้นได้ แม้มันเกิดขึ้นแล้วก็ดับ แต่การเกิดขึ้นในแต่ละขณะของสติ ของจิตที่เกิดพร้อมด้วยสติแต่ละขณะๆนั้น มันเกิดบนฐานของการหยุด บนเหตุปัจจัยที่มันหยุดการทํางานของอวิชชา จึงเดินเข้าไปสู่การสงัดจากกาม การสงัดจากอกุศล องค์ประกอบเหล่านี้เมื่อมันเกิดขึ้นมันก็จะบ่มให้เกิดความนิ่ง ความตั้งมั่น ความรู้ ความเห็นตามความเป็นจริง ซึ่งเป็นธรรมที่จะหยุดได้

ถ้าเราไม่ใช้หลักการนี้ตามที่พระพุทธเจ้าสอน เราก็จะ สํสฏฺโฐ วิหรติ กาเมหิ สํสฏฺโฐ อกุสเลหิ ธมฺเมหิ ก็คือว่า จิตเรา ตัวรู้ที่มีอยู่ก็ยังคงคลุกคลีเกี่ยวข้องด้วยกาม คลุกคลีเกี่ยวข้องด้วยอกุศล ถ้าเป็นดังนี้ก็มีแต่การเติมอาหารให้อวิชชา เมื่อเติมอาหารให้อวิชชาที่มันอ้วนพีอยู่ แล้วเราจะไปปรารถนาที่จะออกจากทุกข์เราจะทําอย่างไร มันสวนทางกันแล้วใช่ไหม แม้แต่การปฏิบัติ ถ้ามันไม่หยุด ไม่เริ่มต้นด้วยการหยุดให้อาหารของอวิชชา แต่ทําไปตามความต้องการแห่งใจในขณะที่มันยังเป็นอวิชชาอยู่ การปฏิบัตินั้นก็เป็นยอดของอวิชชามันก็ให้อาหารกับอวิชชาเหมือนกัน อันนี้ต้องเข้าใจนะ นี่เป็นอริยธรรม พระพุทธเจ้าตรัสชัดเจนว่า อริยธมฺมํ สุณาติ โยนิโส มนสิกโรติ เมื่อฟังแล้วพิจารณาตามหลักของธรรมนี้ เพื่อให้มันไปสอดรับกับความรู้ กับสภาวะที่ตนเองกําลังปฏิบัติอยู่ เพิ่มอินทรีย์ เพิ่มความเชื่อ เพิ่มความเพียร เพิ่มความรู้ให้มันลงใจ

จิตจะคลุกคลีเกลือกกลั้วอยู่กับความปราถนาในความสุข ในสิ่งที่จิตนั้นเห็นว่าดี เห็นว่างาม เห็นว่าใช่ เห็นว่าถูก เห็นว่าลงตัวแล้ว ความเห็นที่ลงไปอย่างนี้โดยอํานาจของอวิชชา ความเห็นเหล่านี้จะรั้งจิตไม่ให้มีโอกาสที่จะหยุดอวิชชาได้เลย ถ้าเราไม่เจอพระพุทธเจ้า เราไม่ได้ฟังอริยธรรม เราไม่มีการหยุด เราจะเป็นเหยื่อของมันตลอดเวลา แค่คําว่า รูปนามกายใจ เวลาเราฟังตั้งแต่ต้นมา กี่ปีที่เราจําความได้ รูปนามกายใจ เรารู้สึกว่ามันห่างจากตัวเราเสมอ เพราะตัวโยนิโสมนสิการไม่เคยที่จะน้อมเข้ามาทําโยนิโสมนสิการในรูปนามกายใจนี้ ไม่รู้จักมันในสถานะของสภาวะ สภาวะก็คือว่า มันรู้เกิดขึ้นในขณะจิตเดียวกัน รู้เกิดขึ้นในขณะจิตเดียวกันหมายความว่า ความรู้นั้นมีอยู่ รู้สึก ณ ขณะนั้น พิจารณาในขณะนั้น กายในขณะนั้นปรากฏให้เกิดการพิจารณาและมันเกิดความรู้ เกิดองค์ความรู้เกิดจากการพิจารณานั้น มันจึงเกิดความรู้ในสภาวะ มันไม่มี

ส่วนใหญ่พอพิจารณากาย ตัวสติที่ไปวางไว้ที่นิมิต มันวางไว้บนบนอัตตาทั้งหมด แล้วก็ไปผูกติดกัน ผูกติดกับอัตตาแล้วก็ไปยึดโยงกับชื่อ กับความเป็นตัวตน มันก็กลายเป็นตัวตนไปหมดที่ทํา