Uçsuz bucaksız bi denizin ortasındasınız, botunuz su almaya başlamış ve hava kararmak üzere...

Nasıl hissederdiniz?

Benim için her şey dağılmak üzereydi ama panik yoktu. Çünkü artık biliyordum: dış dünyadaki tüm fırtınanın içinde bi yerde benim merkezim sabit kalabilir.

O an işte bu Stoacı duruşla sadece bir soruya tutundum: “Şimdi ne yapabilirim?”

İşte o soruyla başladı dönüşüm.

Botun battığı yerden uykumdan uyandım. Ve bir sabah vakti…Elinde kocaman bi güğüm tutan nur yüzlü bi teyze, güğümün içinde taptaze süt, kocaman bi sofra, nargile dumanları ve kalbimi titreten bir zümrüt yeşili taş karşıladı beni. Bu taş, sadece bir taş değildi. Kalp çakrasının bir sembolü; bilinçli farkındalığımın da ödülü gibiydi sanki.

Bu bölüm, bir rüya üzerinden Stoacı felsefeye minik bir dokunuşla duygusal dönüşümü ve evrensel sembollerin dilini keşfetmek isteyen herkese…

Kalbinin yolunu arayanlara ve her batışın aslında bir varış olduğunu hissedenlere…