อีกทางเลือกท้อหวานอร่อย!! ไต้หวันเปิดตัวท้อหวานสายพันธุ์ใหม่ ซิ่งเถา (杏桃)  คล้ายผลแอพริคอต และสายพันธุ์เจินชุ่ย (珍翠) สุกกรอบ มีความหวานใกล้เคียงกับพุทราหวาน

     ลูกท้อภาษาจีนเรียกว่า "เถาจื่อ-桃子" และลูกท้อที่ปลูกในไต้หวันส่วนใหญ่จะมีรสหวาน ฉ่ำน้ำ เนื้อนิ่ม เพราะฉะนั้นจะเรียกว่า "สุ่ยมี่เถา-水蜜桃" ส่วนภาษาอังกฤษเรียกว่า "พีช-peach" เป็นผลไม้เมืองหนาวที่คาดว่ามีถิ่นกำเนิดในจีน มีเปลือกสีส้มอมชมพูและมีขนอ่อน ๆ ปกคลุมทั่วผล เนื้อด้านในมีสีขาวหรือสีเหลือง รสชาติอร่อย มีกลิ่นหอมหวานเฉพาะตัว จัดอยู่ในกลุ่มผลไม้เมล็ดแข็งที่มีเมล็ดเดี่ยวขนาดใหญ่อยู่ตรงกลางผลเช่นเดียวกับเหมย ลูกพลัม เอพริคอท เชอร์รี่ ซากุระ เป็นต้น อย่างไรก็ตาม ท้อพื้นเมืองมักจะมีผลเล็ก เนื้อน้อยและรสชาติไม่ค่อยอร่อย จึงนิยมนำมาดองหรือแปรรูปเป็นท้อแช่อิ่มหรือทำเป็นแยม แต่ต่อมามีการพัฒนาพันธุ์และนิยมนำไปปลูกในต่างประเทศ ทำให้มีผลขนาดใหญ่ อร่อย ฉ่ำน้ำ ให้ผลผลิตสูง มีรสชาติและคุณภาพดีกว่าพันธุ์ดั้งเดิมมาก สามารถรับประทานผลสดได้เลย จากนั้นก็มีการเปลี่ยนมาเรียกชื่อท้อพันธุ์ดีว่า "พีช-peach" ตามภาษาอังกฤษ เพราะฉะนั้นกล่าวได้ว่า ท้อและพีชก็เป็นผลไม้ชนิดเดียวกัน

ท้อหวานบนภูเขาลาลาซัน แหล่งปลูกที่สำคัญ

       ในไต้หวันมีท้อหวานหรือสุ่ยมี่เถาปลูกกันหลายสายพันธุ์ ฤดูกาลท้อหวานหรือสุ่ยมี่เถาจะอยู่ในช่วงเดือนกรกฏาคม แหล่งปลูกท้อหวานที่สำคัญในไต้หวันได้แก่ ลาลาซันของนครเถาหยวน เจียนสือของเมืองซินจู๋ และหลีซันของนครไถจง เป็นต้น หากแบ่งตามพื้นที่เพาะปลูกก็แบ่งออกเป็น 2 ประเภทคือปลูกบนภูเขาสูงและปลูกในพื้นที่ราบ สุ่ยมี่เถาที่ปลูกบนภูเขาสูงจะมีผลผลิตช่วงเดือนกรกฏาคม เนื่องจากท้อหวานเป็นผลไม้เขตอบอุ่นที่เหมาะในการปลูกบนพื้นที่สูงเหนือระดับน้ำทะเล ส่วนท้อหวานที่ปลูกในพื้นที่ราบจะมีผลผลิตประมาณเดือนพฤษภาคม สายพันธุ์ที่พบเห็นทั่วไปได้แก่ ชุนมี่ เซี่ยมี่ หงอวี้ และเถียนซิน ซึ่งล้วนมีรสชาติหวานอร่อย แต่ผลจะเล็กกว่าท้อหวานที่ปลูกบนภูเขาสูง อย่างไรก็ตาม ล่าสุดทางสถาบันวิจัยทางการเกษตรไต้หวัน(Taiwan Agricultural Research Institute ,TARI ) ได้พัฒนาลูกพีชหรือท้อหวานสายพันธุ์ใหม่ รูปร่าง สีผิว เนื้อในคล้ายเอพริคอต เรียกว่า ซิ่งเถา-杏桃 (พีชเอพริคอต) หรือมีชื่อทางการว่า "ไถหนงหมายเลข 11" เมื่อดูจากรูปลักษณ์ภายนอก ขนาดผล มีความใกล้เคียงกับผลเอพริคอตมาก นอกจากนี้ ท้อหวานพันธุ์ใหม่นี้ ไม่ต้องการปลูกในที่อุณหภูมิต่ำมาก ไม่ต้องปลูกในพื้นที่ภูเขาสูง ในภาคเหนือและกลางของไต้หวันก็ปลูกได้ ผลท้อหวานมีคุณภาพดี ไม่เละ ไม่บอบช้ำง่าย ทนต่อการกระแทกระหว่างขนส่งได้ ทั้งนี้ เอพริคอตไม่เหมาะต่อสภาพแวดล้อมในไต้หวันที่อากาศค่อนข้างชื้น แม้จะปลูกบนภูเขาสูง แต่ผลแตกปริง่าย เพราะฉะนั้นไม่มีการปลูกในเชิงพาณิชย์ ดังนั้น สถาบันวิจัยทางการเกษตรไต้หวัน จึงนำพีชหรือท้อหวานสายพันธุ์ของบราซิลและรัฐฟลอริด้าของสหรัฐผสมพันธุ์ หลังคัดเลือกพันธุ์ได้แล้วสามารถปลูกในพื้นที่ราบของไต้หวัน และมีการตั้งชื่อว่า "ไถหนงหมายเลข 11" แต่เนื่องจากรูปร่างภายนอกมีสีเหลืองและเนื้อก็ยังสีเหลืองคล้ายกับเอพริคอตมาก ดังนั้น จึงตั้งชื่อว่า "ซิ่งเถา杏桃" มีขนาดของน้ำหนักผลเฉลี่ย 86 กรัม มีความหวานประมาณ 13 บริกซ์ ความเปรี้ยว 0.3% สอดคล้องกับรสชาติท้อหวานที่คนไต้หวันชื่นชอบ

ท้อหวานสายพันธุ์ใหม่ ซิ่งเถา (杏桃)  คล้ายผลเอพริคอต

       นอกจากนี้ ยังมีท้อหวานอีกสายพันธุ์หนึ่งนั่นก็คือ สุ่ยมี่เถาเจินชุ่ย (水蜜桃-珍翠) มีชื่อทางการว่า "ไถหนงหมายเลข 10" เพิ่งจะมีการตั้งชื่อเมื่อปลายปีที่แล้ว ทั้งนี้ ท้อหวานหรือสุ่ยมี่เถาส่วนใหญ่จะต้องสุกจึงจะหอมหวานและรสชาติอร่อย ดังนั้น ทางสถาบันพัฒนาการเกษตรจึงพัฒนาท้อหวานสายพันธุ์ใหม่ที่กินแบบกรอบๆ โดยเฉพาะซึ่งก็คือสายพันธุ์เจินชุ่ย เหมาะต่อการนำไปปลูกในพื้นที่ราบทางภาคกลางและภาคเหนือของไต้หวันได้ เมื่อผลสุกและยังแข็งอยู่จะมีความหวานถึง 11 บริกซ์ มีความหวานใกล้เคียงกับพุทรา สาลี กรอบอร่อย ฉ่ำน้ำ มีเนื้อสีขาว รูปร่างผลค่อนข้างกลม เมื่อสุกประมาณ 70% เปลือกของผลจะเปลี่ยนเป็นสีแดงอ่อน ขนาดน้ำหนักต่อผลประมาณ 115 กรัม เป็นสายพันธุ์ท้อหวานที่ผ่านการพัฒนาและคัดเลือกได้ตั้งแต่ปี 2004 แต่เพิ่งได้รับการตั้งชื่ออย่างเป็นทางการเมื่อปีที่แล้ว เวินอิงเจี๋ย (溫英杰) หัวหน้าฝ่ายเพาะพันธุ์ดั้งเดิมบอกว่า เนื่องจากช่วงแรกที่พัฒนาได้คิดว่าสีของผลท้อไม่ค่อยแดง เกรงว่าจะไปแข่งขันในตลาดไม่ได้ เพราะฉะนั้นช่วงแรกก็เลยไม่มีการตั้งชื่อ แต่ว่าต่อมาพบว่า ผลสุกที่ยังแข็งอยู่มีรสชาติอร่อย มีความแตกต่างจากท้อหวานหรือสุ่ยมี่เถาทั่วไป คิดว่าสามารถปลูกเป็นท้อหวานที่มีเนื้อกรอบขายสู่ท้องตลาดได้ ดังนั้นจึงเพิ่งจะตั้งชื่ออย่างเป็นทางการในปี 2020ซึ่งขณะนี้มีการมอบสิทธิ์ให้เกษตรกรปลูกเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ท้อหวานสายพันธุ์เจินชุ่ย เนื้อกรอบหวานใกล้เคียงกับพุทราหวาน