มนุษย์ทั้งหลายเป็นอันมาก ไม่ใช่น้อย หมดทั้งสากลโลก ชมพูทวีป

แสนโกฏิจักรวาล อนันตจักรวาล นิพพานถอดกาย มีเท่าไร ที่เป็นมนุษย์หรือ

ทิพย์ก็ช่าง หรือรูปพรหมอรูปพรหมก็ช่าง เมื่อพากันมาฟังธรรมเทศนาแล้ว

นั่นแหละก็อยู่ในพวกมนุษย์นั่นทั้งนั้น มีมากน้อยเท่าใด

       มนุษย์ทั้งหลายมาก ด้วยกัน อันภัยคุกคามเข้าแล้ว ภยตชฺชิตา อัน

ภัยคุกคามเข้าแล้ว เมื่อคุกคามเข้าเช่นนั้นแล้วทำไง 

       บางพวกไป ถึงภูเขาใหญ่ ๆ ที่เขานับถือเชิดชูบูชากันว่าเป็นที่พึ่งบ้าง

       บางพวกไปถึงป่าใหญ่ ๆ ที่เขานับถือเชิดชูบูชากันว่าเป็นที่พึ่งบ้าง

       บางพวกไปถึงอารามใหญ่ ๆ เช่น เชตวนาราม หรืออารามใหญ่ ๆ กว่า

นั้นก็ช่าง หรือเล็กกว่านั้นก็ช่าง ที่ศักดิ์สิทธิ์ เช่น อย่างวัดโสธรอย่างนี้ พอถึงวัด

เข้า ไหว้แล้ว แต่ว่าไหว้กลัวฤทธิ์กลัวเดชพระยามาร อ้ายที่มีฤทธิ์มีเดชอยู่ที่

นั่น ไม่ใช่เคารพต่อพระพุทธเจ้าโดยตรง เคารพในฤทธิ์เดชของพระยามารมัน

กลัวพระยามารมัน อารามหรือต้นไม้เป็นเจดีย์

       บัดนี้ก็ยังปรากฏอยู่ นั่นแน่เจริญพาสนั่นแน่ ต้นมะขามใหญ่นั่นแน่

ไปถึงก็ต้องไหว้เชียว ต้องไหว้

       กลัว กลัวใครละ กลัวฤทธิ์พระยามาร มันมีฤทธิ์มีเดช มันสิงมัน

ทรงได้ มันบอกไหว้นบเคารพเสีย มันให้ความสุขความเจริญ

       ถ้าว่าไม่ไหว้นบเคารพบูชาแล้ว ก็ลงโทษต่าง ๆ นานา กลัวมัน ต้อง

ไหว้มันอย่างนี้ ไปถึงอารามหรือต้นไม้เจดีย์เช่นนั้นเข้าแล้ว ก็ต้องไหว้ กลัว

ต้องภัยได้ทุกข์ ถึงอ้ายสิ่งทั้งหลายเหล่านี้ว่า เป็นที่พึ่งทีเดียวนั่น

       พระพุทธเจ้าปฏิเสธแล้ว

       เนตํ โข สรณํ เขมํ ภูเขาก็ดี ป่าก็ดี อารามก็ดี ต้นไม้ก็ดี นั่นไม่ใช่ที่

พึ่งอันผ่องใส ไม่ใช่ที่พึ่งอันเกษม