ที่พึ่งที่ระลึกที่แท้จริง - นำนั่งสมาธิเบื้องต้น โดย หลวงพ่อธัมมชโย วัดพระธรรมกาย. ดาวทิ้งฟ้ามาอยู่ในอู่กาย

ซ้อนเรียงรายกลายเป็นหนทางขาว

อริยะผุดผ่านเส้นทางดาว

ตั้งแต่เช้ายันค่ำฉ่ำชื่นใจ

ตะวันธรรม

(เมื่อเราได้สวดมนต์บูชาพระรัตนตรัยกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว

ต่อจากนี้ไปตั้งใจเจริญสมาธิภาวนากันนะ........)

...ตอนดับ คือ ตอนตาย จะมาเริ่มต้นตายตรงฐานที่ ๗

เมื่อถึงคราวหมดอายุขัยหรือหมดบุญ ซึ่งมีหลักวิชชาอยู่ว่า

ถ้าจิตผ่องใส ไม่เศร้าหมอง สุคติเป็นที่ไป

ถ้าจิตเศร้าหมอง ไม่ผ่องใส ทุคติเป็นที่ไป

นี่คือหลักวิชชาความรู้ที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงค้นพบมา

เมื่อเราทุกคนต้องตาย เราจึงจำเป็นจะต้องศึกษาเอาไว้

เพราะว่าตายแล้วไม่ได้สูญหายไปแค่ที่เราเห็นภาพที่เชิงตะกอน

หรือในสุสาน ในป่าช้าที่เขาประชุมเพลิงกัน ไม่ใช่แค่นั้น แต่ยัง

มีชีวิตหลังความตายอีก ซึ่งจะเริ่มต้นตรงฐานที่ ๗

ถ้าตายไม่เป็นอันตราย เพราะเมื่อชีวิตไปอยู่ปรโลก

สุขทุกข์ในปรโลกนั้นยาวนานเหลือเกิน มากกว่าชีวิตตอนที่

เป็นมนุษย์ ถ้าสุขก็สุขนาน เป็นหมื่น เป็นแสน เป็นล้านปี เป็น

หลายๆล้านปีและถ้าทุกข์ก็ทุกข์นานในทำนองเดียวกันแต่

ทุกข์จะนานกว่าความสุข อย่างเช่น อายุขัยของสวรรค์ชั้นที่ ๑

เท่ากับแค่ ๑ วัน ๑ คืนของนรกขุมที่ ๑ นี่มันเป็นอย่างนี้ เรา

จึงจำเป็นจะต้องศึกษาเอาไว้ แล้วก็ต้องจำ แล้วก็ต้องทำให้ได้

ทีนี้ความใสกับหมอง มันอยู่ที่ใจของเรา กับการกระทำ

ที่เราทำผ่านมาตอนยังแข็งแรงอยู่ ถ้าทำบุญใจก็ใส ทำบาปใจ

ก็หมอง

บุญที่เกิดจากการทำทาน รักษาศีล เจริญภาวนา เป็นต้น

จะเป็นเหตุให้ใจใส เวลาใจใส ถ้าใสเต็มส่วนเต็มที่จะเห็นเป็น

ดวงใสๆ ปรากฏเกิดขึ้นในกลางกายของเรา ใสเหมือนเพชร

เหมือนน้ำ เหมือนกระจก หรือยิ่งกว่านั้น มันใสเกินใส ถ้าเห็น

อย่างนี้มั่นใจได้ว่าปิดประตูอบายไปสวรรค์ได้อย่างแน่นอน

หรือใสในอีกระดับหนึ่งคือรู้สึกปลื้มในกุศลธรรมความดี

ที่เราทำผ่านมา ก็จะมีภาพการทำความดีมาปรากฏให้เห็นตรงนี้

ซึ่งจะนำความปีติและภาคภูมิใจมาให้

คำว่า “ตรงนี้” ไม่ใช่ว่ามีพื้นที่แคบๆ แค่ภายในบริเวณ

ท้องนะ คือเห็น ณ ตรงนี้ แต่เวลาเห็น เราจะเห็นเป็นเรื่องเป็น

ราว มันกว้างเหมือนชีวิตจริงที่ปรากฏเกิดขึ้นอย่างนั้น เขาเรียกว่า

“กรรมนิมิต” และหลังจากนั้นก็จะเห็นเป็น “คติ” คือ หนทาง

ที่จะไป

พอเห็นภาพของการกระทำก็จะเห็นหนทางที่จะไป แล้ว

เวลาไปก็จะเริ่มจากฐานที่ ๗ ไปฐานที่ ๖ (กลางท้อง) ไปฐาน

ที่ ๕ (ปากช่องคอเหนือลูกกระเดือก) ฐานที่๔ (เพดานปาก

ที่อาหารสำลัก) ฐานที่๓ (กลางกั๊กศีรษะระดับเดียวกับหัวตา)

ฐานที่ ๒ (ที่หัวตา หญิงซ้าย ชายขวา) ฐานที่๑ (ปากช่อง

จมูก หญิงซ้าย ชายขวา) แล้วก็ออกไปเกิดกันใหม่ ไปเกิดเป็น

อะไรนั้นอีกเรื่องหนึ่ง แต่จะเริ่มต้นตรงนี้แหละ

เพราะฉะนั้น ความใสสำคัญนะ ต้องทำให้มีให้เป็นขึ้นมา

หรืออยากจะไปนิพพาน ก็ต้องเริ่มต้นตรงนี้ ต่างแต่ว่าต้อง

เดินเข้าไปสู่ภายในเรื่อยๆ ใจของเราที่แวบไปแวบมาจะต้องมา

หยุดอยู่ที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ ซึ่งแต่เดิมเราไม่เห็นอะไรเลย

พอนิ่งถูกส่วน มันจะโล่ง ว่าง โปร่ง เบา สบาย ตัวจะขยายออก

ไป แล้วใจก็จะตกศูนย์วูบลงไป มีดวงใสๆ ลอยขึ้นมาอยู่กลาง

ท้อง เหนือสะดือขึ้นมา ๒ นิ้วมือ ดวงจะกลมๆ เหมือนดวง

แก้วที่เจียระไนแล้ว

อย่างเล็กขนาดดวงดาวในอากาศ

อย่างกลางขนาดพระจันทร์วันเพ็ญ

อย่างใหญ่ขนาดพระอาทิตย์ยามเที่ยงวัน หรือใหญ่กว่านั้น

ตามกำลังบารมี

หรือโตเท่ากับฟองไข่แดงของไก่ กลมใสบริสุทธิ์ปรากฏ

เกิดขึ้นในกลางกาย แล้วใจก็จะอยู่ตรงนั้น หยุดนิ่งเป็นอัปปนา

สมาธิ ไม่เขยื้อน ไม่ไปไหนเลย คือ มันแนบแน่น นิ่งแน่น แล้ว

ดวงจะขยายออกไป มีดวงใหม่เกิดขึ้นทีละดวง ทีละดวง มี ๖

ดวง กลมเหมือนกัน แต่ว่าใสบริสุทธิ์ต่างกัน

ดวงแรกพระเดชพระคุณหลวงปู่ฯ เรียกว่า ดวงธัมมา

นุปัสนาสติปัฏฐาน หรือดวงปฐมมรรค และดวงที่ซ้อนกันอยู่

ภายในถัดไป คือดวงก่อนจะขยายแล้วจุดกึ่งกลางของดวงนั้น

จะขยายมาเป็นดวงถัดไป ท่านเรียกว่า ดวงศีล

ในกลางดวงศีลมี ดวงสมาธิ

ในกลางดวงสมาธิมี ดวงปัญญา

ในกลางดวงปัญญามี ดวงวิมุตติ

ในกลางดวงวิมุติมี ดวงวิมุตติญาณทัสสนะ จะผุดจาก

กลางดวงนั่นแหละ จุดเล็กๆ กลางดวงขยายมาเป็นดวง

ในกลางดวงวิมุติญาณทัสสนะ ดวงที่ ๖ จุดตรงกลางแทนที่

จะขยายเป็นดวงกลับเป็น กายมนุษย์ละเอียด ปรากฏเกิดขึ้น

หน้าตาเหมือนตัวเราเลย ท่านหญิงก็เหมือนท่านหญิง ท่าน

ชายก็เหมือนท่านชาย นั่งขัดสมาธิเจริญสมาธิภาวนา กายตรง

ไม่นั่งหลังงอ สง่างามกว่ากายหยาบ แล้วก็ดูสดใสกว่า

เบื้องต้นก็จะเป็นกายเล็กๆ ต่อไปก็ขยายเต็มส่วนก็เหมือน

ตัวเราอย่างนั้นแหละ แต่สุกใสกว่า กายนี้เรียกว่า กายมนุษย์

ละเอียด ที่เรียกกายมนุษย์ละเอียดก็เพราะเหมือนกายมนุษย์

หยาบ แต่ว่าละเอียดเหมือนเราส่องกระจก กายในกระจกจะ

ละเอียดกว่ากายที่ยืนหน้ากระจก

อีกนัยหนึ่ง เขาเรียกว่า กายฝัน หรือกายไปเกิดมาเกิด