ขึ้นชื่อว่าธรรมแล้วมันก็เกี่ยวกับชีวิตไม่แง่ใดก็แง่หนึ่ง เพราะว่าความทุกข์มันเกี่ยวเนื่องกันอยู่กับชีวิต ที่มนุษย์เราเรียกบางอย่างว่าความสุข แต่ในทางธรรมะชั้นสูงสุดเขาเรียกว่าเป็นทุกข์ทั้งนั้น มันเป็นของไม่เที่ยง เปลี่ยนแปลง มีลักษณะแห่งความทุกข์ ต้องต่อสู้ หรือทนทรมาน เรามีความสุขแต่ไม่ใช่แบบสงบหรือว่าง เพราะเราต้องต่อสู้หรือต้องแบกความสุขนั่น ต้องกระวนกระวายเพราะความสุข ต้องรักต้องหึงต้องหวงต้องหวาดกลัวต้องระแวงเกี่ยวกับความสุข ดังนั้น ในชั้นลึกเขาก็ไม่เห็นว่ามีอะไรที่เป็นความสุข ที่เขาอวดว่าเขามีความสุข มันก็คือความทุกข์ที่ปลอมตัวมาหลอกให้หลงยึดถือหลงรัก