اتوبوس

هرچند که خیلی وقت‌ها به خاطر اتوبوس سواری کلافه شدم یا بیشتر وقت‌ها زیادی منتظر ماندم ولی آن‌قدر چیزها ازش یاد گرفتم که شاید اگر آن تصادف نبود، خیلی جاها و خیلی آدم‌های جدید رو نمی‌شناختم.

اون روز بعد از تعطیل شدن، رفتم که منتظر اتوبوس بمونم. یکی از مریضای کلینیک داشت کنار ِ ایستگاه اتوبوس سیگار می کشید. تا من رو دید سیگارش رو خاموش کرد.

توی اتوبوس نشسته بودم که یه دختری سوار شد. یه عالمه وسیله‌های مختلف و یه ساک گنده‌ی چمدون‌مانند دستش بود.

اتوبوس یه خوبی‌ای که داره اینه که روی هیچکس برچسبی نمی‌زنه. همه با هم برابرن؛ سوار یه وسیله‌ی نقلیه با چهار تا چرخ گنده می‌شن و کنار هم می‌رسن به مقصدی که می‌خوان.

اتوبوس رسید به خیابان بیست و سوم. همان‌ جایی که من باید پیاده می‌شدم. خیابان‌ها جدید بود. به نظر می‌آمد برای جای پارک ماشین باید حتما پول داد.

داشتم می رفتم اتوبوس سوار شم که توی راه، وسط حیاط جلوی دانشگاه، متوجه تابلوهایی شدم که یه گروه از دانشجوها برای روز مادر تدارک دیده بودند.

توی حیاط، روی پله‌های ورودی کتابخانه، زیر آفتاب نشسته بودم که یهو یاد خانم و آقای عزتی، سرایدارهای دبستانم افتادم.

اتوبوس ایستاد. یه خانمی با دامن بلند قهوه‌ای، کت مخمل قهوه‌ای خیلی تیره، یک کلاه خز و گوشواره‌های بزرگ قدیمی مرواریدی سوار شد.

اون روز توی همین فیسبوک یه نوشته‌ای خوندم و اتفاقا به اشتراک هم گذاشتم. نوشته بود اگه می‌تونین باعث خوشحالی آدما بشین حتما این کار رو بکنین. دنیا به این آدما بیشتر احتیاج داره.

پیرمردی که توی اتوبوس دیدم، مرا یاد نادر نادرپور انداخت و شعری که در وصف روزهای غربت و تنهایی سروده بود.