توافق گمرکی آمریکا با اتحادیه اروپا طبق الگوی قراردادهای پیشین ترامپ شکل گرفت. او امنیتی کوتاه‌مدت را با هزینه‌ای گزاف می‌فروشد. برای دولت ترامپ، این مدل یک موفقیت محسوب می‌شود. این مدل اما فقط با متحدان جواب می‌دهد.جیمیسن گریر، نماینده تجاری آمریکا، سرحال است. او در یک مصاحبه تلویزیونی پس از توافق تجاری با اتحادیه اروپا به شوخی می‌گوید: «به‌زودی هر اروپایی یک خودروی آمریکایی سوار خواهد شد.»

گریر در گفت‌وگو با شبکه ان‌بی‌سی، حتی گذشته از شوخی هم، این توافق را برای دولت ترامپ یک موفقیت توصیف می‌کند.

به گفته او: «آنها استانداردهای ما در حوزه خودرو را خواهند پذیرفت و تعرفه‌های خود برای کالاهای صنعتی و محصولات کشاورزی آمریکا را کاهش خواهند داد. اما در مقابل، ما تعرفه‌های ۱۵درصدی خود را بر اکثر واردات از اروپا حفظ می‌کنیم. به این ترتیب ما پیشروی می‌کنیم، کسری تراز تجاری خود را کاهش می‌دهیم و حتی صادرات خود به اتحادیه اروپا را افزایش می‌دهیم.»

"شعبده‌بازی در میدان سیرک"

با این حال، انتقادهایی نیز وجود دارد مبنی بر اینکه اتحادیه اروپا با هزینه‌ای اندک از این ماجرا بیرون آمده است. برای نمونه، وال‌استریت ژورنال ایراد گرفته که در هر حال خریدهای انرژی و سرمایه‌گذاری‌های اروپا پیش‌تر نیز برنامه‌ریزی شده بودند و در عین حال مقررات سخت‌گیرانه اتحادیه اروپا در زمینه امنیت غذایی یا در بخش فناوری، همچنان برای شرکت‌های آمریکایی دردسرساز خواهند بود.

اینترنت بدون سانسور با سایفون دویچه‌ وله

راجر آلتمن، وزیر پیشین خزانه‌داری و مشاور اقتصادی حزب دموکرات نیز توافق مزبور را یک "نمایش توخالی" توصیف می‌کند.

آلتمن در مصاحبه با سی‌ان‌بی‌سی، دونالد ترامپ، رئیس جمهوری آمریکا، را به شعبده‌بازی در میدان سیرک تشبیه می‌کند و می‌گوید: «او رعد و برق راه می‌اندازد، هیاهو می‌کند، تهدید می‌کند. مهلت تعیین می‌کند، آن را تغییر می‌دهد، و همه چیز بسیار نمایشی است. و بعد، ناگهان از کلاهش یک توافق ۱۵درصدی بیرون می‌کشد.»

به گفته این وزیر پیشین آمریکایی، سپس همه می‌گویند: «وای، فکر می‌کردیم خیلی بدتر بشود؛ حالا برویم سهام بخریم.» اما آلتمن معتقد است که این به نفع مصرف‌کنندگان و شرکت‌های آمریکایی نیست: «زیرا در نهایت، تعرفه‌ها به مصرف‌کنندگان منتقل می‌شود. و این یعنی مصرف کمتر، رشد کمتر، شغل کمتر و سود کمتر.»

فروش "ثبات کوتاه‌مدت"

توافق‌های اخیر آمریکا، در چارچوب جنگ تجاری به راه افتاده توسط ترامپ، طبق همان اصل همیشگی عمل می‌کنند. ترامپ امنیت را در پاسخ به عدم اطمینانی می‌فروشد که خودش ایجاد کرده است؛ یعنی نامشخص بودن میزان تعرفه‌ها بر معاملات تجاری بلندمدت.

دویچه وله فارسی را در اینستاگرام دنبال کنید

ترامپ در برابر همین ثبات دست‌کم کوتاه‌مدت، مستقیما پول می‌گیرد. شرکت‌های اروپایی وعده داده‌اند که طی سال‌های آینده ۶۰۰ میلیارد دلار سرمایه‌گذاری خواهند کرد. دولت ژاپن حتی ۵۵۰ میلیارد دلار از محل مالیات‌ها اختصاص داده است؛ و این ترامپ است که تصمیم می‌گیرد این پول به کجا سرازیر شود.

روهان گوسوامی، گزارشگر امور مالی، در گفت‌وگو با بلومبرگ هشدار می‌دهد که چنین دخالت مستقیمی در بازار آزاد از سوی یک رئیس‌جمهور، دست‌کم رفتاری نامعمول است: «همین چند هفته پیش، دولت سهام بیش از ۴۰۰ میلیون دلاری یک شرکت بورس را خرید که در زمینه ذخایر زمینی کمیاب فعالیت می‌کند.»

به گفته این گزارشگر امور مالی، ترامپ همچنین درباره استقلال بانک مرکزی بحث می‌کند. گوسوامی می‌گوید: «او می‌خواهد واردات خودرو را کنترل کند و انتقال هزینه تعرفه‌ها به مصرف‌کننده را عملاً ممنوع سازد. به نظر می‌رسد آرزوی او کنترل و مدیریت جزء به جزء اقتصاد است.»

چین چالش بعدی است

اما اصل تجاری ترامپ تنها در رابطه با متحدانش جواب می‌دهد. چالش بعدی چین، رقیب ژئوپلیتیکی آمریکا است.

ترامپ سرمایه‌گذاری‌های چین در هواپیماهای آمریکایی، سامانه‌های تسلیحاتی و هوش مصنوعی یا بازار خودروی آمریکا را نخواهد پذیرفت.

در عوض او امیدوار است بتواند به مواد خام چین دست یابد. ترامپ برای پاییز آینده، وعده اعلام یک موفقیت دیگر از سوی وزارت بازرگانی آمریکا را داده است.