Chrystus w otoczeniu chórów anielskich zstępuje na ziemię po duszę Maryi, Maryja zabierana jest przez anioły razem z ciałem do Nieba. To, co ziemskie i śmiertelne, łączy się z tym co boskie i nieśmiertelne. Przedstawienie będące zespoleniem różnych porządków hierarchicznych i czasowych opiera się na tekście apokryfu, który jest teologicznie przemyślaną historią ostatnich chwil Maryi na ziemi i początkiem jej triumfu wiecznego. Apokryficzna wizja Zaśnięcia Maryi była podkreśleniem jej wyjątkowej roli w historii Zbawienia. Zwróceniem dodatkowej uwagi na kobiecy i macierzyński wymiar życia Maryi jest umieszczenie w tak ważnym ideowo miejscu fryzu świętych niewiast. Być może starano się w ten sposób zaakcentować rolę kobiet w przekazywaniu życia i dziedzictwa, w tym szczególnie królewskiego dziedzictwa. Trzy środkowe niewiasty w koronach znajdują się bezpośrednio nad herbami królewskimi. Jedna z rękami podniesionymi w geście orantki pełni dodatkową funkcję „wskazującą”, kierując wzrok widza na znajdującą się powyżej scenę Zaśnięcia Maryi. Maryja to także dziedziczka królów Izraela, ta, za sprawą której Chrystus przyszedł na świat jako potomek królewskiego rodu Dawida.