อย่าเป็นใบลานเปล่า ต้องเข้าถึงธรรมให้ได้ - นำนั่งสมาธิเบื้องต้น โดย หลวงพ่อธัมมชโย วัดพระธรรมกาย วันพรุ่งนี้ขึ้นอยู่กับวันนี้

หากทำดีก็ต้องดีซิลูกเอ๋ย

มันขึ้นอยู่กับเราใช่อื่นเลย

อยากเสบยก็ทำให้ใจสบาย

หากลูกหวังอยากเป็นนักรบกล้า

จงอุตส่าห์ฝึกฝนตนขวนขวาย

ให้นิ่งหยุดถึงจุดได้ธรรมกาย

สิ่งที่หมายจะสมหวังดังตั้งใจ

ตะวันธรรม

ตั้งใจหลับตาเจริญสมาธิภาวนากันนะ หลับตาเบาๆ พอ

สบายๆ ทำใจของเราให้เบิกบาน ให้แช่มชื่น ให้สะอาด บริสุทธิ์

ผ่องใส ไร้กังวลในทุกสิ่ง แล้วก็หยุดใจไปที่ศูนย์กลางกายฐาน

ที่ ๗ ซึ่งอยู่ในกลางท้องของเรา ในระดับที่เหนือจากสะดือขึ้น

มา ๒ นิ้วมือ ให้เอาใจหยุดนิ่งๆ อย่างสบายๆ

แล้วก็ตรึกนึกถึงดวงใส หยุดอยู่ในกลางดวงใสๆ ที่ใส

เหมือนกับเพชรที่เจียระไนแล้ว ไม่มีตำหนิเลย หรือกลางองค์

พระใสๆ อย่างใดอย่างหนึ่งนะ นึกไปอย่างสบายๆ ให้ใจหยุด

ใจนิ่งๆ ต่อเนื่องกันไป ประคองใจด้วยบริกรรมภาวนา สัมมา

อะระหัง ภาวนาไปเรื่อยๆ อย่างสบายๆ

ต้องฝึกให้ได้ทุกเวลา ทุกภารกิจประจำวัน

ใจหยุดเป็นที่สุดของทุกสิ่งที่เราปรารถนา

เช่น ความสุขที่แท้จริง ความบริสุทธิ์ หรือความ

รู้แจ้งแทงตลอดในสรรพสัตว์และสรรพสิ่งทั้ง

หลาย อยู่ที่ใจหยุดนิ่งๆ อย่างเดียว หยุดจึงเป็น

ตัวสำเร็จ ที่เราจะต้องฝึกกันให้ได้ ฝึกกันไปทุก

วัน ให้สม่ำเสมอ

หยุด ตรงข้ามกับคำว่า อยาก ที่จะดึงใจของเราให้หลุด

พ้นจากกลางกาย ไปติดในเรื่องราวต่างๆ ที่ไม่เกิดประโยชน์

แต่ใจหยุดจะทำ ให้เราเข้าถึงพระรัตนตรัยในตัว ถึงพุทธรัตนะ

ธรรมรัตนะ สังฆรัตนะ ซึ่งเป็นที่พึ่งที่ระลึกที่แท้จริงของเรา

สิ่งอื่นไม่ใช่

การที่เรามีที่พึ่งที่ระลึกอย่างนี้ จะทำให้เราอบอุ่นใจ แล้ว

ก็ปลอดจากภัยทั้งหลาย ภัยในอบาย ภัยในสังสารวัฏ เพราะ

ฉะนั้นก็จะต้องขยัน ทำความเพียรให้สม่ำเสมอ อย่าท้อใจ

แม้ว่าเรายังนั่งไม่เห็นอะไร มันยังมืดตื้อมืดมิดอยู่ก็ตาม

ให้ฝึกไปเรื่อยๆ ในทุกอิริยาบถ นั่ง นอน ยืน เดิน ทุก

วันทุกคืนควบคู่กับภารกิจประจำวัน ฝึกเอาไว้ เพราะนี่คือ

งานที่แท้จริงของเรา เป็นกรณียกิจ กิจที่สำคัญอย่างยิ่งของ

การเกิดมาเป็นมนุษย์ จริงๆ แล้วแม้แต่เทวดาก็จะต้องฝึก

ใจให้หยุดนิ่ง ถ้าไม่ฝึก ใจก็จะเพลินอยู่ในกามของทิพย์ หรือ

ทิพยสมบัติ ซึ่งแม้จะมีความสุข แต่มันก็น้อยกว่าสุขที่เข้าถึง

พระรัตนตรัยในตัว

หมั่นฝึกให้ได้ทุกวัน อย่าให้มีอะไรมาเป็นข้ออ้าง ข้อแม้

หรือเงื่อนไข ทำให้เราเกียจคร้าน หรือเลื่อนการฝึกออกไป

ต้องทำทุกวัน อย่าไปคอยความพร้อม เพราะว่าความพร้อม

มันอยู่ที่เรา ถ้าเราตั้งใจทำเดี๋ยวนี้ มันก็พร้อมเดี๋ยวนี้

หมั่นสังเกต

ฝึกไปเรื่อยๆ แล้วพยายามหมั่นสังเกตดูว่า เราทำถูกหลัก

วิชชาไหม ซึ่งถ้าทำถูกหลักวิชชาจะต้องเข้าถึงพระรัตนตรัย

กันอย่างแน่นอน

หมั่นสังเกตดูว่า เราทำตึงเกินไปไหม ตั้งใจมากเกินไป

หรือเปล่า มีความทะยานอยาก อยากได้ความสงบ อยากเห็น

ดวงใส อยากเห็นองค์พระ อย่างที่คนอื่นเขาเห็นมากเกินไป

ไหม เพราะความอยากจะทำ ให้เราตั้งใจมาก แล้วจะไปเค้น

ภาพให้มันทะลักเข้ามาในท้อง ซึ่งผลก็คือ ความไม่สบาย

กาย ร่างกายจะตึง เกร็ง เครียด แล้วความท้อ ความน้อยใจ

ก็จะตามมาในภายหลัง

หรือว่าเราย่อหย่อนเกินไป นั่งหลับตาจริง ทำสมาธิจริง

แต่ปล่อยใจให้ฟุ้งบ้าง เคลิบเคลิ้มบ้าง กระจัดกระจายไปในที่

ต่างๆ บ้าง อย่างนี้นั่งก็เหมือนกับไม่ได้นั่งนั่นแหละ เพราะ

มันหย่อนเกินไป

ถ้าพอดี ไม่ตึง ไม่หย่อน แม้ยังไม่มีแสงสว่างมาให้ดู ไม่

ได้เห็นดวงธรรม กายภายในหรือว่าองค์พระก็ตาม แต่มันจะ

รู้สึกสบาย ตั้งแต่ไม่สุขกับไม่ทุกข์ แล้วตัวก็จะเริ่มโล่ง โปร่ง

คือตัวจะโล่งๆ กลวงๆ เหมือนมีอุโมงค์ภายในตัวเรา แต่เป็น

อุโมงค์แห่งความใสสว่าง ตัวจะเบา กายเบา ใจเบา เหมือน

จะเหาะจะลอยได้ ตัวพองโตขยายใหญ่ขึ้น แล้วก็ไม่เมื่อย แม้

ยังไม่มีอะไรมาให้ดูใหม่ๆ เราจะรู้สึกสบาย มีความพึงพอใจ

กับอารมณ์ที่เราได้ในตอนช่วงนั้น แล้วก็ไม่กังวลกับการเห็น

เราจะมีความรู้สึกว่าเวลามันหมดไปเร็ว ซึ่งแตกต่างจากวัน

ก่อนๆ ที่เวลาเท่ากันแต่เรามีความรู้สึกว่ามันยาวนาน นั่น

คือข้อสังเกตนะ

ถ้าเราทำถูกหลักวิชชา ซึ่งก็ไม่ได้มีอะไรยาก แค่หยุดแค่

นิ่งอย่างสบายๆ แล้วไม่ต้องไปกังวลอะไรทั้งสิ้น แม้แต่ความ

ฟุ้งที่เกิดขึ้นก็ไม่เป็นอุปสรรค เราก็ไม่ต้องไปเพ่งไล่ความฟุ้ง

ออกไป หรือพยายามไม่ให้มันฟุ้ง ให้วางใจนิ่งๆ เฉยๆ

ประสบการณ์จะก้าวหน้าเร็วขึ้น

ฝึกทุกวันในทุกกิจกรรม ไม่ว่าจะอาบน้ำอาบท่า เข้า

ห้องน้ำ ห้องส้วม จะรับประทานอาหาร หรือจะทำอะไร ว่างๆ

นิ่งๆ ก็ฝึกไว้ ฝึกนิ่งๆ วันละสัก ๕ นาที ในอิริยาบถอื่น ฝึก

เข้าไว้เรื่อยๆ ประคองใจอย่างนี้ทั้งวัน แล้วพอถึงเวลาเรามา

นั่งจริง ใจมันก็จะรวมได้ง่าย แค่เราทำนิ่งๆ เฉยๆ หยุดนิ่ง

เดี๋ยวมันก็จะค่อยๆ ปล่อยวางเรื่องราวต่างๆ ไปเรื่อยๆ จาก

ฟุ้งมาก มาฟุ้งน้อย จากฟุ้งน้อยก็ไม่ฟุ้ง แล้วตัวก็โล่ง โป