متن و روایت: جاوید معظمی
موسیقی: امید دولتخواه
ای آناهیتا وقتی که تو در تاریکی آب‌ها فراموش شدی، وقتی خدایان نو ظهور تو را در مرداب‌ها مدفون می‌کردند، وقتی فاحشگان مقدس درگاهت را از معابدت بیرون کردند تا در بی‌صدایی محض فراموش شودند. نجواهای تو در آب‌ها پخش شدند و در هوا پر زدند اما دیگر تو نبودی. تنها کلماتی باقی مانده بود که تو را با آن صدا زده بودند.