Dit had een vrije dag moeten zijn maar was het dus niet.
Ik zal even beginnen met gisteren. Na mentaal erg zware dag dinsdag was gisteren een stuk lichter. Ik heb tijd genomen om stil te staan. Tijd genomen om in gesprek te gaan met mijn baas. Tijd genomen om een paar krijtlijnen uit te zetten zodat ik veel gerichter kan gaan plannen.
Met nog een extra zieke is de ziekenboeg trouwens behoorlijk gevuld weer. Een buikgriep allicht. Volgende week recupereer ik twee zieken. Het wordt zaak hen goed en snel in te lichten over de huidige gang van zaken want beiden zijn even voor of net na het begin van de crisis uitgevallen.
In tussentijd blijven de cijfers wel de pan uit swingen. Er wordt gekookt dat het een lieve lust is. En onze leveranciers, zij proberen te volgen. Enkele structurele manquants geraken stilaan iets meer opgelost. Onze aankopers hebben eenmalig een groot lot meel van een leverancier die wij normaal gezien niet hebben, op de kop getikt. Zo kan de meelhonger van menig gezin weer een beetje meer ingelost worden. Ook de kippen doen extra hun best met het leggen van eieren, vandaag kregen we in het totaal ongeveer een pallet binnen.
Vandaag begon rustig. Ik was toch gaan werken om collect&go te kunnen rondhalen en de planning te maken. Collect was niet zo veel, dus snel aan de planning begonnen. En tegen dat die bijna af was, zo rond uur of 10, werd het plots weer druk. We hebben zelfs even de klanten tegen gehouden, ook al waren er maar 18 karren in de winkel: de bedieningstoog kon gewoonweg niet volgen. En ook de dikke karren aan de kassa bleven komen. En wat doe je dan? Je stroopt je mouwen op en werkt mee. Ik had voor morgen 1 persoon hulp vanuit de centrale diensten gevraagd. Om 11 uur heb ik dan maar terug gebeld naar mijn baas: graag nog eentje extra aub. Een dik uur later stond hij zelf met opgestroopte mouwen uit te zetten. Merci.
En of het mentaal zwaar weegt voor sommigen: ja. Dat blijft. En voor de een is ridicule commentaar van een klant de druppel, voor de ander is dat het veranderen van de code van sla. Was ik even blij dat ik er nog was om dat crashke op te vangen.
We merken trouwens dat de nog steeds 90% van de klanten alles zeer goed opvolgt. Maar ook dat er steeds vaker (onbewust) gezondigt word: het winkelen wordt terug vaker een uitstap. We waren tot nu toe soepel: 30 karren in een winkel waar 65 man binnen mag. Dus mag je ook per twee aan 1 kar. Maar we zien nu gezinnen met 3 of 4 komen. Daar gaan we dan, hoe spijtig ook, een actiever stokje voor moeten steken.
Ook binnen: als je een mondmasker, handschoenen en een donkere bril aan hebt is het nu net niet de bedoeling dat je op 20 cm van mijn gezicht komt vragen of er nog eieren zijn.
Bon, bij thuiskomst deze middag was de zetel mijn uitverkoren plekje. Ruim 1.5 uur sliep ik. Nu spreek ik dit in, zo dadelijk gaan we eten en nadien spring ik de fiets nog even op. Nog wat vogelgezang gaan opnemen.
Ik merk trouwens dat mijn humeur en tolerantiedrempel thuis het zwaar krijgt.
