www.wioskaonline.pl

Czy i jak sobie ufamy? I jaką drogą do tego zaufania do siebie dochodzimy?

Patrząc na dzieci, widać, że rodzimy się z tym, że mamy to zaufanie naturalnie, ale na pewnym etapie zdarza się nam je gubić, zapominać. W efekcie bywa, że zaczynamy je kojarzyć tylko z relacjami z innymi, a nie z relacją z samymi sobą.

Jako pierwsze porzucamy chyba zaufanie do ciała - nie słuchamy sygnałów, które ono nam wysyła, zaczynamy “wytrzymywać”. Żeby wytrzymać dyskomfort płynący z ciała, zaczynamy odłączać czucie.

W odzyskiwaniu zaufania do siebie pomaga pierwszy krok, którym jest przypomnienie sobie, że coś takiego w ogóle jest. I wy

A czym to jest?

Według nas nie jest pewnością.Mamy skojarzenia z ryzykiem, a więc i z odwagą, bo często pracuje w obszarach, gdy nie wiemy, co się wydarzy. Zaufanie do siebie widzimy także w gotowości sprawdzania ze sobą, zatrzymywania się, wsłuchiwania w siebie, w sygnały, głosy i myśli, które w nas się odzywają.

Jest więc w obszarze zaufania wiele warstw, głosów, elementów, które odsłaniają się kolejno, gdy zaczynamy się im przyglądać, zatrzymywać i starać się zobaczyć i z bliska, i z pewnej perspektywy.