Sign up to save your podcasts
Or
Share 11. Lem'a/2, Sh 52 | Üçüncü Nükte | Sünnet-i seniyenin mes’eleleri kıblenâmeli birer pusula gibidir
Share to email
Share to Facebook
Share to X
Share to email
Share to Facebook
Share to X
Or
11. Lem'a/2, Sh 52 | Üçüncü Nükte | Sünnet-i seniyenin mes’eleleri kıblenâmeli birer pusula gibidir
Üçüncü Nükte: Bu fakir Said, Eski Said’den çıkmaya çalıştığım bir zamanda, rehbersizlikten ve nefs-i emmârenin gururundan gāyet müdhiş ve ma‘nevî bir fırtına içerisinde akıl ve kalbim hakāik içerisinde yuvarlandılar. Kâh Süreyyâ’dan serâya, kâh serâdan Süreyyâ’ya kadar bir sukūt ve suûd içerisinde çalkanıyorlardı. İşte o zaman müşâhede ettim ki, sünnet-i seniyenin mes’eleleri, hatta küçük âdâbları; gemilerde hatt-ı hareketi gösteren kıblenâmeli birer pusula gibi, hadsiz zararlı, zulümâtlı yollar içinde birer düğme hükmünde görüyordum. Hem o seyâhat-i rûhiyede çok tazyîkāt altında, gāyet ağır yükler yüklenmiş bir vaz‘iyette kendimi gördüğüm zamanda, sünnet-i seniyenin o vaz‘iyete temas eden mes’elelerine ittibâ‘ ettikçe, benim bütün ağırlıklarımı alıyor gibi bir hıffet buluyordum. Bir teslîmiyetle tereddüdlerden ve vesveselerden, “Acaba böyle hareket hak mıdır, maslahat mıdır?” diye endişelerden kurtuluyordum. Ne vakit elimi çekse idim, bakıyordum, tazyîkāt çok. Nereye gittikleri anlaşılmayan çok yollar var. Yük ağır, ben gāyet âcizim. Nazarım da kısa, yol da zulümâtlı. Ne vakit sünnete yapışsam; yol aydınlanıyor, selâmetli yol görünüyor, yük hafifleşiyor, tazyîkāt kalkıyor gibi bir hâlet hissediyordum. İşte o zamanlarda İmâm-ı Rabbânî’nin hükmünü bilmüşâhede tasdîk ettim.
Dördüncü Nükte: Bir zaman râbıta-i mevtten ve اَلْمَوْتُ حَقٌّ kaziyesindeki tasdîkten ve âlemin zevâl ve fenâsından gelen bir hâlet-i rûhiyede, kendimi acîb bir âlemde gördüm. Baktım ki, ben bir cenazeyim, üç mühim büyük cenazenin başında duruyorum. Birisi: Benim hayatımla alâkadâr, mâzî kabrine giren zîhayat mahlûkātın hey’et-i mecmûasının cenâze-i ma‘neviyesi başında bir mezar taşı hükmündeyim. İkincisi: Küre-i arz mezaristanında, nev‘-i beşerin hayatıyla alâkadâr envâ‘-ı zîhayatın hey’et-i mecmûasının mâzî mezarına defnedilen azîm cenazenin başında bulunan ve mezar taşı olan bu asrın yüzünde, çabuk silinecek bir nokta ve çabuk ölecek bir karıncayım. Üçüncüsü: Şu kâinâtın kıyâmet vaktinde ölmesi muhakkaku’l-vukū‘ olduğu için, nazarımda vâki‘ hükmüne geçti. O azîm cenazenin sekerâtından dehşet ve vefatından beht ve hayret içinde kendimi görmekle beraber, istikbâlde de muhakkaku’l-vukū‘ olan vefatım, o zaman vukū‘ buluyor gibi göründü. فَاِنْ تَوَلَّوْا ilâ âhirihî sırrıyla, bütün mevcûdât, bütün mahbûbât, benim vefatımla bana arkalarını çevirip, beni terk ettiler, beni yalnız bıraktılar. Hadsiz bir deniz sûretini alan ebed tarafındaki
SAYFA 53
istikbâle ruhum sevk ediliyordu. O denize ister istemez atılmak lâzım geliyordu. İşte o pek acîb ve çok hazîn hâlette iken, îmân ve Kur’ân’dan gelen bir meded ile فَاِنْ تَوَلَّوْا فَقُلْ حَسْبِيَ اللّٰهُ لَٓا اِلٰهَ اِلَّا هُوَ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَهُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظ۪يمِ âyeti imdâdıma yetişti; ve gāyet emniyetli ve selâmetli bir gemi hükmüne geçti. Ruhum, kemâl-i emniyetle ve sürûrla o âyetin içine girdi. Evet anladım ki; âyetin ma‘nâ-yı sarîhinden başka bir ma‘nâ-yı işârîsi, beni teselli etti ki; sükûnet buldum ve sekînet verdi.
Evet nasıl ki âyetin ma‘nâ-yı sarîhi, Resûl-ü Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm’a der: “Eğer ehl-i dalâlet arka çevirip, senin şerîat ve sünnetinden i‘râz edip Kur’ân’ı dinlemezlerse, merak etme! Ve de ki: ‘Cenâb-ı Hak bana kâfîdir. O’na tevekkül ediyorum. Sizin yerlerinize ittibâ‘ edecekleri yetiştirir.’ Taht-ı saltanatı her şeyi muhîttir. Ne âsîler, hududundan kaçabilirler ve ne de istimdâd edenler mededsiz kalırlar!” Öyle de, ma‘nâ-yı işârîsiyle der ki: “Ey insan ve ey insanların reisi ve mürşidi! Eğer bütün mevcûdât seni bırakıp fenâ yolunda ademe giderse, eğer zîhayatlar senden mufârakat edip ölüm yolunda koşarsa, eğer insanlar seni terkedip mezaristana girerse, eğer ehl-i gafletve dalâlet seni dinlemeyip zulümâta düşerse, merak etme! De ki: ‘Cenâb-ı Hak bana kâfîdir.’ Madem o var, her şey var. O halde, o gidenler ademe gitmediler. Onun başka memleketine gidiyorlar. Ve onların bedeline o Arş-ı Azîm sâhibi, nihâyetsiz cünûdundan ve askerlerinden başkalarını gönderir.
View all episodes
By Av. Ali KurtÜçüncü Nükte: Bu fakir Said, Eski Said’den çıkmaya çalıştığım bir zamanda, rehbersizlikten ve nefs-i emmârenin gururundan gāyet müdhiş ve ma‘nevî bir fırtına içerisinde akıl ve kalbim hakāik içerisinde yuvarlandılar. Kâh Süreyyâ’dan serâya, kâh serâdan Süreyyâ’ya kadar bir sukūt ve suûd içerisinde çalkanıyorlardı. İşte o zaman müşâhede ettim ki, sünnet-i seniyenin mes’eleleri, hatta küçük âdâbları; gemilerde hatt-ı hareketi gösteren kıblenâmeli birer pusula gibi, hadsiz zararlı, zulümâtlı yollar içinde birer düğme hükmünde görüyordum. Hem o seyâhat-i rûhiyede çok tazyîkāt altında, gāyet ağır yükler yüklenmiş bir vaz‘iyette kendimi gördüğüm zamanda, sünnet-i seniyenin o vaz‘iyete temas eden mes’elelerine ittibâ‘ ettikçe, benim bütün ağırlıklarımı alıyor gibi bir hıffet buluyordum. Bir teslîmiyetle tereddüdlerden ve vesveselerden, “Acaba böyle hareket hak mıdır, maslahat mıdır?” diye endişelerden kurtuluyordum. Ne vakit elimi çekse idim, bakıyordum, tazyîkāt çok. Nereye gittikleri anlaşılmayan çok yollar var. Yük ağır, ben gāyet âcizim. Nazarım da kısa, yol da zulümâtlı. Ne vakit sünnete yapışsam; yol aydınlanıyor, selâmetli yol görünüyor, yük hafifleşiyor, tazyîkāt kalkıyor gibi bir hâlet hissediyordum. İşte o zamanlarda İmâm-ı Rabbânî’nin hükmünü bilmüşâhede tasdîk ettim.
Dördüncü Nükte: Bir zaman râbıta-i mevtten ve اَلْمَوْتُ حَقٌّ kaziyesindeki tasdîkten ve âlemin zevâl ve fenâsından gelen bir hâlet-i rûhiyede, kendimi acîb bir âlemde gördüm. Baktım ki, ben bir cenazeyim, üç mühim büyük cenazenin başında duruyorum. Birisi: Benim hayatımla alâkadâr, mâzî kabrine giren zîhayat mahlûkātın hey’et-i mecmûasının cenâze-i ma‘neviyesi başında bir mezar taşı hükmündeyim. İkincisi: Küre-i arz mezaristanında, nev‘-i beşerin hayatıyla alâkadâr envâ‘-ı zîhayatın hey’et-i mecmûasının mâzî mezarına defnedilen azîm cenazenin başında bulunan ve mezar taşı olan bu asrın yüzünde, çabuk silinecek bir nokta ve çabuk ölecek bir karıncayım. Üçüncüsü: Şu kâinâtın kıyâmet vaktinde ölmesi muhakkaku’l-vukū‘ olduğu için, nazarımda vâki‘ hükmüne geçti. O azîm cenazenin sekerâtından dehşet ve vefatından beht ve hayret içinde kendimi görmekle beraber, istikbâlde de muhakkaku’l-vukū‘ olan vefatım, o zaman vukū‘ buluyor gibi göründü. فَاِنْ تَوَلَّوْا ilâ âhirihî sırrıyla, bütün mevcûdât, bütün mahbûbât, benim vefatımla bana arkalarını çevirip, beni terk ettiler, beni yalnız bıraktılar. Hadsiz bir deniz sûretini alan ebed tarafındaki
SAYFA 53
istikbâle ruhum sevk ediliyordu. O denize ister istemez atılmak lâzım geliyordu. İşte o pek acîb ve çok hazîn hâlette iken, îmân ve Kur’ân’dan gelen bir meded ile فَاِنْ تَوَلَّوْا فَقُلْ حَسْبِيَ اللّٰهُ لَٓا اِلٰهَ اِلَّا هُوَ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَهُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظ۪يمِ âyeti imdâdıma yetişti; ve gāyet emniyetli ve selâmetli bir gemi hükmüne geçti. Ruhum, kemâl-i emniyetle ve sürûrla o âyetin içine girdi. Evet anladım ki; âyetin ma‘nâ-yı sarîhinden başka bir ma‘nâ-yı işârîsi, beni teselli etti ki; sükûnet buldum ve sekînet verdi.
Evet nasıl ki âyetin ma‘nâ-yı sarîhi, Resûl-ü Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm’a der: “Eğer ehl-i dalâlet arka çevirip, senin şerîat ve sünnetinden i‘râz edip Kur’ân’ı dinlemezlerse, merak etme! Ve de ki: ‘Cenâb-ı Hak bana kâfîdir. O’na tevekkül ediyorum. Sizin yerlerinize ittibâ‘ edecekleri yetiştirir.’ Taht-ı saltanatı her şeyi muhîttir. Ne âsîler, hududundan kaçabilirler ve ne de istimdâd edenler mededsiz kalırlar!” Öyle de, ma‘nâ-yı işârîsiyle der ki: “Ey insan ve ey insanların reisi ve mürşidi! Eğer bütün mevcûdât seni bırakıp fenâ yolunda ademe giderse, eğer zîhayatlar senden mufârakat edip ölüm yolunda koşarsa, eğer insanlar seni terkedip mezaristana girerse, eğer ehl-i gafletve dalâlet seni dinlemeyip zulümâta düşerse, merak etme! De ki: ‘Cenâb-ı Hak bana kâfîdir.’ Madem o var, her şey var. O halde, o gidenler ademe gitmediler. Onun başka memleketine gidiyorlar. Ve onların bedeline o Arş-ı Azîm sâhibi, nihâyetsiz cünûdundan ve askerlerinden başkalarını gönderir.