Անահիտ աստվածուհու բրոնզաձույլ արձանը անտիկ Արևելքի մեծագույն ստեղծագործություններից է։ Այն հայտնաբերվել է պատմական Բարձր Հայքի Երիզա ավանի մոտակայքում (այժմ Թուրքիայի տարածքում) և 19–րդ դարի վերջին տեղափոխվել է Լոնդոն` տեղ գտնելով արվեստների թագավորական հավաքածուում։ Դիցուհին ավանդաբար ասոցացվել է հելլենական պաթեոնի Արտեմիս աստվածուհու հետ և համարվել մայրության, որսի, լուսնի և պտղաբերության մարմնավորումը։ Սակայն այս ընկալումներով հանդերձ Հայաստանում դիցուհու ուժը և համբավը ավելին էր քան Արտեմիսի պաշտամունքը։ Այս հեղինակությունը պայմանավորված էր նախ և առաջ նրանով, որ Անահիտը կրակի աստծո՝ Ահուրա Մազդայի հետ խորհրդանշում էր կյանքի ծնունդը և երկրի ընդերքից բխող կենարար աղբյուրները։

Արվեստի պատմաբան Նազենի Ղարիբյանը ներկայացրել է Անահիտ աստվածուհու պաշտամունքը Հին Հայաստանում և Առաջավոր Ասիայում` անդրադառնալով դրա պատմական և միջմշակութային նշանակությանը։