De stichting van Rome wordt door de Romeinen pas achteraf vermeld. Ten tijde van keizer Augustus, die eigenlijk helemaal geen keizer was, maar slechts een princeps, de eerste senator, maar wel beschouwd wordt als de stichter van de keizertijd, wilde men de geschiedenis van Rome presenteren als een heldenverhaal; men zag zichzelf immers als wereldheersers.

Overigens doet ieder van ons dit wanneer we over onze voorouders en verwanten praten, omdat we onszelf daarmee belangrijker en groter maken.

Maar er bestonden al stichtingslegendes die voornamelijk gebaseerd waren op de Griekse literatuur en traditie, kortom, gebeurtenissen uit de Griekse geschiedenis die werden aangepast aan de Romeinse geschiedenis.

De belangrijkste bron is en blijft Titus Livius, geboren waarschijnlijk in 59 v.Chr. in Patavium, het huidige Padua; stierf daar rond 17 n.Chr. Hij schreef zoiets als een Bijbel of een handboek over de Romeinse geschiedenis in zijn 142 boeken tellende magnum opus, "Ab urbe condita".