حسین منزوی در سال ۱۳۲۵ در زنجان متولد شد.  او بیشتر به غزل‌سرایی معروف است اما در شعر نیمایی و سپید هم تبحر دارد. تحصیلات ابتدایی و دبیرستان را در زادگاهش، زنجان، می‌گذراند. در سال ۱۳۴۴ وارد دانشکده ادبیات دانشگاه تهران می‌شود اما بعد از مدتی آن را رها می‌کند و در رشته جامعه‌شناسی ثبت‌نام می‌کند. آن را هم ناتمام می‌گذارد. در سال ۱۳۵۰ اولین دفتر شعرش را با عنوان «حنجره زخمی تغزل»‌ منتشر می‌کند. با این دفتر جایزه «فروغ فرخزاد» را در بخش «شعر جهان»‌ دریافت می‌کند.

حسین منزوی

بعد از آن وارد رادیو و تلویزیون ملی ایران می‌شود و در گروه ادب امروز در کنار نادر نادرپور شروع به فعالیت می‌کند. برای مدتی مسئول صفحه شعر مجله ادبی رودکی بوده و در سال نخست انتشار مجله سروش هم با این مجله همکاری داشته. 

حسین منزوی در سال‌های پایان عمرش به زادگاهش زنجان بازمی‌گردد و تا زمان مرگ در این شهر باقی می‌ماند. حسین منزوی در اثر نارسایی قلبی و ریوی در آذر ۱۳۸۳ فوت می‌کند. 

شناخت‌نامه حسین منزوی در کتابی با عنوان «از ترانه و تندر»‌ به همت مهدی فیروزیان در سال ۱۳۹۰ به چاپ رسیده. 

این شاعر آثار بسیاری دارد. از سال ۱۳۶۷ تا ۱۳۷۲ مجموعه غزلی را سروده با عنوان «با عشق در حوالی فاجعه»‌؛ در بررسی شعر شهریار کتاب «این ترک پارسی‌گوی» را نوشته؛ «از شوکران و شکر»‌ مجموعه غزل‌های اوست از سال ۱۳۴۹ تا ۱۳۶۷. در «با سیاوش از آتش»‌ و «از ترمه و تغزل» گزیده از اشعارش را منتشر کرده است. «از کهربا و کافور»‌، «با عشق تاب می‌آورم» اشعار سپید و آزاد او از سال ۱۳۴۹ تا ۱۳۷۲ را در بر می‌گیرد. و «به همین سادگی» مجموعه شعرهای سپید او را می‌شود پیدا کرد. 

حسین منزوی علاوه به شعر ترانه هم می‌سرود. در ترانه‌هایش هم به مانند اشعارش نگاه و توجه اصلی‌اش به عشق است و به قول خودش عشق هویت اصلی آثارش است.