23.02.2025, Bazar, Piştî Nîvro

Fîlmeka din li îro, ji Zagros Film Festivalê dîsa, Pele ya Shorish Vakili.

Min va fîlma nola çîrokên Gabriel Garcia Marquez û Jorge Louis Borges pir eciband.

Di fîlmê de kalemêrekî ku berê esker bûye, li saloneka sînemayê dişixule û ew her cara ku salonê pak dike li ser perdeyê lekeyên xwînê dibîne.

Bi fîlmê, bi lekeyên xwînê du gotinên hêla me hatin bîra min.

Yek, ‘’xwîn di zikê wî de tune’’ ye ku bi vê gotinê qest kesên zalim û zordest, kesên xedar in.

A duduyan jî ‘’Xwedê xwînê wenda nake’’ ye ku bi vê şorê tê gotin, dûr dibe nêzîk dibe, çar sal pêşde dibe çar sal paşde dibe, talîya talî heq cîhê xwe dibîne.

Shoris Vakili, bi lekeyên li perdeya sînemayê, bi kalemêrê deng jê dernakeve, bi xeberên televîzyonê yên di ber re, bi xwîna bûye av ji Îraqê rengê Rojhilata Navîn raber dike, real û surreal.

Ez dibêjim qey li Tirkîyê ne derhênerên Kurdan ne jî yönetmenên Tirkan, rejîsoran yanî, yanî dîrektoran ser xwîna bi dehan salan rijîyayî hîn fîlmên tam fîlm, ne real ne surreal li perdeya sînemayê nexistine.

Gotineka din hebû, ser hêrs û herbê digotin, xwîna wan ketiye çavên wan.

Xwîna me nerijîyaya lê tenê ji çavên me biçûya ser perdeyê jibo fîlman û ew aşt bibûna, û em aşt bibûna, xwînxwînî, xwînî, bê xwîn.

Omer Faruk Baran 

https://zagrosfestival.com/