บรรยายเมื่อ 28-06-2563

เราแค่เรียนรู้ศิลปะของการที่ไม่ต้องทำอะไร ... เราทำมาแล้วทั้งชีวิต 

เราไม่เคยฝึกศิลปะของความที่ไม่ต้องทำอะไรเลย 

เรายังต้องกิน เข้าห้องน้ำ ขับถ่าย อาบน้ำ แปรงฟัน อยู่อาศัย ใช้ชีวิต 

แต่เราไม่ได้กินตามความอยาก 

เพื่อจะใช้มันเป็นฐานที่ตั้งแห่งการเรียนรู้ศิลปะของความที่ไม่ต้องทำอะไร จนความจริงของชีวิตนี้เปิดเผยออกมา 

เมื่อเราเข้าถึงศิลปะของความไม่ต้องทำอะไร 

ความจริงจะเปิดเผยออกมาทันที...ไม่ต้องรอนาน 

ศิลปะของความที่ไม่ต้องทำอะไร เป็นความพอดีของชีวิต 

เราอาจจะเคยพลาดพลั้งทำอะไรไปบ้าง 

เมื่อเราโกรธ ส่วนเกินของชีวิตก็ได้เกิดขึ้น 

เราไปอ่านไปฟังคำว่าปล่อยวาง เราก็จะทำ 

และเราพอใจ...ที่เราได้ทำ 

“ตัวเรา” นี่แหละ ตัวปัญหา 

เราฟังอะไรมา เราก็เอามาสร้างปัญหาให้กับตัวเอง

เราจะเห็นว่ามันตรงข้ามกับศิลปะของความที่ไม่ต้องทำอะไรเลย

แล้วเราจะปฏิบัติธรรมอย่างไร 

วิธีการดูง่ายๆ

ถ้ายังมีความรู้สึกแบบนี้จิตใจ

ความพยายามทั้งหลายที่เราคิดว่าดี

เราสนใจความพยายามที่ดีเหล่านั้นมาก

และใครคนนั้นนั่นแหละที่ทำให้เราบรรลุธรรมไม่ได้

ลองคิดดูว่า ชีวิตต่อจากนี้ของเรา เหลือเพียงแค่กิริยารู้

เหลือแค่รู้เพียวๆ

เหลือแต่ความรู้เพียวๆ ในขณะนี้ แค่นั้น

คำว่า "รู้โดยที่ไม่ต้องรู้อะไรเลย"