บรรยายเมื่อ 20-09-2563

เรียนรู้การปฏิบัติที่ถูกต้อง

คำว่านั่งสมาธิ คือแค่นั่งเฉยๆ 

อย่าให้ความรู้

อย่าให้ความซื่อบริสุทธิ์นั้นถูกเจือปน

อย่าพยายามจะมี หรือพยายามจะเป็นอะไร

ซื่อกับการนั่งเฉยๆ

วางความคิดทฤษฎีทั้งหลายที่ร่ำเรียนมา

ธรรมชาติที่แท้จริงนั้นใสซื่อ

แต่นักปฏิบัติธรรมเราไม่ใส

เราปฏิบัติธรรม เต็มไปด้วยข้อมูล

              ...........................

ในบางครั้งเรารู้สึกตัวขึ้นมาเองได้

หลายครั้งเรารู้ว่าจิตใจนี้เป็นอย่างไรอยู่

หลายครั้งที่เราไม่มีความคิดอะไร

หลายครั้งที่เมื่อความคิดเกิดขึ้น...ไม่มีการเข้าไปปรุงแต่งกับมัน

หลายครั้งเกิดการรู้การเห็นขึ้นมา โดยที่เราไม่ตั้งใจจะปฏิบัติธรรม

การปฏิบัติที่แท้จริง

แล้วเหลือการใช้ชีวิตที่ถูกหลอมรวม

วิถีการใช้ชีวิตตามหลักปฏิบัติที่ถูกต้องกลมกลืนอยู่ในนั้น

แต่พอเราคิดจะปฏิบัติธรรม

#เราทิ้งศิลปะอันยิ่งใหญ่นั้น

แล้วเราก็ใช้ชีวิตการปฏิบัติ

การปฏิบัติของเรา

หลอมรวมคำสอนทั้งหมดเข้าไปในใจ...ไม่ใช่ความคิด

กิเลสมากเท่าไหร่ ทุกข์มากเท่าไหร่

แล้วเราจะเข้าใจการหลอมรวมการปฏิบัติทั้งหมดลงไปในชีวิตประจำวันได้

เราจะเข้าใจวิถีชีวิตใหม่

อะไรเป็นความเชื่อ?

รู้มั้ยว่าความจริงเป็นอย่างไร

ความจริงคือ 

ส่วนความรู้ ไม่ว่าจะดีแค่ไหน

ความเชื่อนั้นอาจจะถูก

เราถูก”เป้าหมาย”

เราจึงกลายเป็นคนฉลาด 

เรากลายเป็นคนเก่ง 

เรากลายเป็นคนที่รู้ทฤษฎีทุกอย่าง

เราขาดคุณสมบัติที่สำคัญที่สุดต่อความเจริญที่แท้จริง

ความซื่อนั้น 

ความเป็นกลางอย่างยิ่งนั้น 

เราขาดแค่ความซื่อ 

เราวิ่งตามหาพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์

พระพุทธอยู่ที่ไหน

พระธรรมอยู่ที่ไหน

เมื่อใจดวงนี้เป็นผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน

จิตใจที่เป็นปกติ 

ในขณะนั้นๆ ความเป็นพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์เกิดขึ้นในใจเรา

นี่คือที่พึ่งของเรา