บรรยายเมื่อ 04-10-2020

การปฏิบัติธรรมไม่ใช่การสร้างอะไรขึ้นมาใหม่ 

ไม่ใช่การพยายามทำให้มันมีขึ้น 

“มันมีอยู่แล้ว”

ชีวิตของนักปฏิบัติมีแต่ลักษณะว่า 

“เราไม่เคยหยุดที่จะทำ” 

เราไม่ยอมให้”ความเป็นเอง”นั้นทำงาน 

เราไม่ปล่อยให้ธรรมชาติสูงสุดอันนึง(ความเป็นเอง)แสดงความจริงของมัน 

พอ”ความเป็นเอง”นั้นช้าเกินไป 

ใจของคนนั้นเต็มไปด้วยความอยาก รอไม่ได้ 

ธรรมชาตินั้นพอดีของมัน 

เมื่อความเป็นเรานั้นรอไม่ได้ 

ทำให้กระแสของ”ความเป็นเอง”ของธรรมชาติที่กำลังขัดเกลาจิตใจนั้น จึงถูก”ความเป็นเรา”ทำลายลง 

จากที่ควรจะเร็ว ก็กลายเป็นยิ่งช้า 

เรามีความหวังตลอด 

เรามีความหวังว่าน่าจะมีคนคนนึงช่วยเราได้ ครูบาอาจารย์ซักองค์นึงช่วยเราได้ ถ้ามีพระพุทธเจ้าในตอนนี้ก็คงช่วยเราได้ 

ทุกความหวังนั้นอยู่ภายใต้ความเป็นเรา แล้วเราก็ไม่เห็น...เหมือนเดิม 

นี่คือความมืดสีขาวที่แนบเนียน...แนบเนียนจริงๆ 

การรับรู้ที่บริสุทธิ์นั้นไม่สร้างภาระ 

แต่การรับรู้ในแบบที่พยายามจะมีสติ หรือพยายามจะเข้าใจธรรมะ...สร้างภาระ มันไม่บริสุทธิ์  

ความพยายามปฏิบัติธรรมที่เต็มไปด้วยความหวังจะได้อะไร มันไม่บริสุทธิ์ มันจะมีแต่ภาระที่มากขึ้น 

เราจะไม่รู้สึกปลดเปลื้อง 

เมื่อจิตใจนั้นปลดเปลื้องจากทุกสิ่งทุกอย่าง ก็ถึงวาระที่หมดภาระ  

พระพุทธเจ้าจึงตรัสว่า 

แต่ทุกวันนี้พวกเราปฏิบัติธรรมกันด้วยความยึดมั่น 

ความรู้ทั้งหลายที่เราอ่าน และฟังมา กลายเป็นภาระอันยิ่งใหญ่ 

เราจึงแค่วางภาระสีดำลง แล้วก็ถือภาระสีขาวขึ้น แบกไว้ที่หลัง 

เราไม่เข้าใจว่า 

ความรับรู้ที่ปราศจากความคิด 

เพียงแค่วางข้อคิด ความเห็น ความรู้ทุกอย่างลงไป 

แทรกตัวเข้าไปอยู่กับการรับรู้ที่บริสุทธิ์ในปัจจุบันนี้