บรรยายเมื่อ 14-01-2566

ความแจ่มแจ้งในชีวิตเป็นความฉับพลัน ทันที ไม่ใช่การฝึก

สิ่งเดียวที่ต้องมีในความฉับพลันนั้นคือ สิ่งแวดล้อมต่อชีวิตนี้ วิเวก สันโดษ เงียบ

และแจ่มแจ้งในโครงสร้างของชีวิตที่เกิดมาว่า สิ่งที่บงการชีวิตนั้น ด้วยความคิดทั้งหลาย หรือด้วยความรู้ทั้งหลาย หรือด้วยแนวคิดที่จะเป็นอะไรที่ดีกว่านี้ #แจ่มแจ้งในความลวงหลอกทั้งหมดนี้ และไม่ไหลไปตามนั้น

ชีวิตของผมทั้งหมดคือ มีแต่รู้ว่าอะไรไม่ใช่ แต่พวกเรานักปฏิบัติธรรม เราปฏิบัติธรรมในเชิงที่ พอสำเร็จอันนี้...อืม ใช่แล้ว พอได้อย่างนี้...เอ น่าจะอย่างนั้นมากกว่า พอได้อะไรอีก...อื้มม อย่างนี้ใช่กว่า 

เรามีแต่ “ใช่” กับ “ใช่กว่า” 

#เพราะธรรมะไม่มีจุดยืน ไม่มีที่ตั้ง 

ถ้าทันทีมีคำว่า “ใช่” เช่น “ในชีวิตเรา เป็นแบบนี้แหละ ใช่แล้ว” นั่นคือปัญหา 

ตัวที่เห็นแจ้งนี้ มันไม่เคยได้รับอะไร มันรับอะไรไม่ได้ มันเลยใช่ไม่ได้เหมือนกัน

เราต้องเข้าใจว่า เราไม่สามารถจะเป็นอะไรได้ ไม่ว่าจะเป็นอะไรที่ดีกว่านี้ ที่ถูกเรียกว่า โสดาบัน สกิทาคามี อนาคามี พระอรหันต์ มันเป็นไม่ได้ ไม่มีใครจะเป็นได้ 

ถ้ามีใครสักคนเป็นได้ #คนคนนั้นอยู่ในกระบวนการของการพยายามที่จะวิวัฒนาการอวิชชานี้ แค่นั้น เขาถึงรู้สึกว่า “เราเป็นสิ่งนั้น เราถึงที่นั่นแล้ว” 

การที่เรารู้สึกว่า เราถึงที่ไหนก็ตาม นั่นคือจุดยืน นั่นคือที่ตั้ง 

ในความจริง การถึงที่ไหนก็ตาม เป็นแค่ #Condition ใหม่ในชีวิตขณะนี้ แค่นั้น 

ไม่ว่าจุดไหนก็ตามที่เราไปถึง ดีแค่ไหนก็ตาม ถ้าเรารู้ทัน มันเป็นแค่ Condition ใหม่ในชีวิต หรือในจิตขณะนี้ แค่นั้น 

แต่สิ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง และไม่มีใครไปเป็นมันได้คือ #ความแจ่มแจ้ง

ความแจ่มแจ้งหรือจิตวิชชานี้ ไม่มีความสามารถในการรับอะไร ได้รับความสุข ได้รับความทุกข์ ได้รับความพ้นทุกข์ ได้เป็นอะไร มันไม่มีความสามารถนั้น

เพราะฉะนั้น สิ่งที่มันรู้ มันเพียงแต่รู้โครงสร้างของขณะนี้แค่นั้น และไม่ว่าความคิดจะบอกว่า ขณะนี้เป็นอะไร ทั้งหมดก็คือ Condition 

เพราะฉะนั้น การที่จะมีใครสักคนนึง เป็นอะไรขึ้นมา เขาแค่ได้ Condition ใหม่เฉย ๆ แค่นั้น

#Camouflage