Jakże lekka i piękna była ta Praska Wiosna. Już za kilka dni kolejna rocznica Sierpnia 68’. Wszyscy będą wspominali dramatyczne dni, publikowali zdjęcia czołgów, walczących, protestujących, płaczących na ulicach ludzi, mówili o wydarzeniach, które demokratyzację u południowych sąsiadów dobiły. Postanowiłem, że zrobię inny, wspomnieniowy, sierpniowy odcinek Podcastu pod specjalnym nadzorem – odcinek o nieznośnej lekkości Praskiej Wiosny i jej głównych bohaterów. Zawsze chciałem tak lekki odcinek nagrać. Mówię o przebudzonej młodzieży, która w Pradze gromadzi się w takich ilościach, że tamuje ruch uliczny; o radości z partycypacji, zniesieniu cenzury, prawdziwym szale medialnym; odrodzeniu karykatury i humoru; modzie, trendach, podróżowaniu i konsumowaniu (prawie jak w krajach zachodnich). Dubček jest lekki i zwinny, partyjni dygnitarze po raz pierwszy uśmiechają się do ludzi i rozdają im kwiaty. Nad wszystkim czuwa indiański wódz, na Placu Wacława rzucili norweskie konserwy, a bigbeatowe zespoły nauczyły się angielskiej mowy. Najpiękniejsza wiosna, czas svobody i ukoronowanie szalonych lat 60-tych. Można się rozmarzyć...

„Azja znów jest daleko” – napisze we wspomnieniach reżyser Pavel Juráček, ale gąsienice tanków już się toczą.

Występują: Vinnetou, Jáchym Topol oraz jego stopa, Alexander Dubček, Antonín Novotný, Leonid Breżniew, Eduard Goldstücker, Pavel Kohout, Pavel Juráček, Jan Procházka, Václav Neckář, Marta Kubišová i 400.000 uczestników najweselszego pochodu pierwszomajowego w historii Czechosłowacji.

Zapraszam do najnowszego odcinka Podcastu pod specjalnym nadzorem. Dziękuję serdecznie za wsparcie na Patronite.pl oraz za wirtualne kawy na BuyCoffee.to – to dzięki Waszemu wsparciu nagrywam kolejne czeskie opowieści. Od niedawna podcast dostępny jest też na YouTube. Dajcie znać komuś, kto właśnie tam słucha podobnych treści.