Gunnlaugur og Ármann ræða óperettu sem Ármann hefur raunar séð á sviði, Kátu ekkjuna eftir Franz Lehar sem var meistari léttleikans og gleðinnar fyrir utan að hefja þrítugu konuna til vegs og virðingar í óperettuheiminum og semja mörg „Tauberlied“. Árið 1905, staðurinn er keisaraveldið Austurríki-Ungverjaland og meðal þess sem ber á góma eru latir tenórar, Parísarbragurinn, fullorðinsaldur hobbita, íhaldssemi 16 ára unglinga, samúðarleysi Ármanns með barnastjörnum, smáríkjakomplexinn, Framsóknarkassinn, Romy Schneider, áramótaskaupið 1986, söngrödd Trumps og tónlistarsmekkur Hitlers. En var Lehar of frjálslyndur þegar kom að framhjáhaldi og vændi? Eru pabbabrandarar bestir? Var Geddan geitin? Eru þýskar gamanmyndir og gamanmyndir Ingmars Bergman þær bestu? Var Björn M. Ólsen virkilega spaugari og sprellari? Er Gunnlaugur ekki snobb? Drakk Jussi Björling jafn mikið og Richard Burton eða bílstjóri Díönu prinsessu? Hvað á Káta ekkjan sameiginlegt með Litlu hryllingsbúðinni? Hvernig kemur ABBA inn í málin? Mun Flimtan og fáryrði taka upp símatíma? Og lærir Gunnlaugur loksins að kveðja hlustendur í lok þáttarins?